1997 Pontiac Hurst Firebird door Lingenfelter is zo goed als goud

Uit de uitgave van november 1997 van Auto en chauffeur.

De eerste op maat gemaakte shifter van George Hurst was voor een Chevy uit 1956. Het had kortere worpen van versnelling naar versnelling en een nauwkeuriger gevoel dan standaard shifters. Binnen de kortste keren stonden prestatierijders overal voor hen in de rij. Autofabrikanten in Detroit waren destijds serieus bezig met prestaties, en tegen de jaren zestig kon een Hurst-schakelaar op veel auto’s worden besteld, zelfs op Buicks!

In 1968 ging Hurst verder dan alleen shifters draaien. Hij bouwde een Oldsmobile Cutlass 442 met een enorme Toronado 455-cubic-inch V-8 onder de motorkap. Naast al die paardendruk legde deze Hurst-auto de nadruk op snelheid en comfort – iets dat traditioneel afwezig was in de meeste muscle cars van de dag. Bovendien had GM destijds een verbod op motoren groter dan 400 kubieke inch van alle modellen behalve de grootste. Oldsmobile heeft de Hurst-auto misschien gezien als een manier om het beleid van GM te omzeilen en een serieus renpaard op stal te houden door gewone Cutlass 442’s te produceren en Hurst vervolgens de motorwissel te laten uitvoeren nadat de auto’s de fabriek hadden verlaten.

Sinds 1968 hebben negen Oldsmobiles en drie American Motors-auto’s Hurst-badges. De nieuwste Hurst-auto, een gemodificeerde Pontiac Firebird Trans Am WS6 uit 1997, is via een omweg ontwikkeld. Hurst, nu eigendom van Mr. Gasket, het bedrijf voor prestatie-onderdelen, leende een auto van Pontiac om een ​​versnellingspook te ontwikkelen voor de automatische transmissie van de Firebird.

Pontiac PR-man Mark Hitchins overhandigde een zwarte WS6 en suggereerde dat het misschien tijd was voor een andere Hurst-auto. Hurst was het daarmee eens. Omdat zowel Pontiac als Hurst wilden dat de auto meer zou zijn dan alleen een verf- en sierpakket, belden ze de bekende aftermarket-tuner John Lingenfelter. Het resultaat is niet zomaar een Hurst Firebird, het is een Hurst Firebird van Lingenfelter.

Het doel van Lingenfelter was om het aantal pk’s te vergroten zonder de prijs al te zwaar op te krikken. De LT1-motor in een standaard WS6 Firebird uit 1997 met een ram-air-inlaatsysteem levert 305 pk; Lingenfelter wilde dat naar 350 schoppen.

Net zoals Primatene Mist verstopte ademhalingswegen opent, ontkurkte Lingenfelter de LT1. Eerst nam hij een set cilinderkoppen en een inlaatspruitstuk over van de inmiddels ter ziele gegane Corvette Grand Sport’s LT4-motor en installeerde deze. Vervolgens kwamen sterkere klepveren en stoterstangen met titanium houders (hierdoor kon de redline met 800 toeren toenemen). Langere roltuimelaars en een op maat geslepen nokkenas van Lingenfelter Performance Engineering (LPE) zorgden voor een grotere lift en een langere levensduur.

Aan de uitlaatzijde monteerde Lingenfelter nieuwe headers en voegde een Borla roestvrijstalen uitlaatsysteem toe. Om het toegenomen vermogen aan te kunnen, specificeerde hij een aluminium aandrijfas met een diameter van 3,5 inch en, voor meer tractie, verwisselde hij het originele Goodyear-rubber voor Michelin Pilot SX-banden in dezelfde maat.

Natuurlijk werd ook de Hurst zesversnellingsbak toegevoegd, met zijn beproefde korte worpen en precieze gevoel.

Bij Hurst maatwerk hoort ook een dosis body cha-cha. Een pakket met grondeffecten vormt een aanvulling op de onderste carrosseriepanelen, hoewel WS6 Firebirds al zo drukbezet zijn dat het moeilijk is om de nieuwe zoot op te merken. Er is echter geen ontbrekende verfbeurt van de auto, met gouden aluminium wielen en gouden verf die de achterklep en de motorkap bedekt.

De auto zit boordevol opties. Er is een T-top, elektrisch bedienbare lederen stoelen (ze dragen badges met de tekst “Hurst Firebird by Lingenfelter”), een cd- en cassettespeler, cruise control en stroom voor de spiegels, ramen en sloten.

We houden van de extra opties, maar laten we eerlijk zijn: deze auto gaat over extra snelheid. Op het circuit loont de toename van 15 procent in pk’s. De 0-naar-60-routine duurt 4,7 seconden, wat 0,6 seconde sneller is dan de nieuwe LS1-aangedreven ’98 Trans Am. De kwartmijl flitst voorbij in slechts 13,1 seconden bij 111 mph. Dat maakt deze Hurst-auto de snelste set wielen in de GM-stal – zelfs sneller dan de nieuwe Corvette. (De snelste nieuwe Vette die we hebben getest haalde 60 mph in 4,8 seconden en liep de kwartmijl in 13,3 seconden met 179 mph.) De Hurst Firebird ligt nog steeds voor op de Vette met 150 mph, en hij blijft daar tot maar liefst terminal snelheid van 182 mph, 23 mph sneller dan de nieuwe Trans Am en 7 mph sneller dan de Vette. Gezien het vermogen van 345 pk van de Vette – dat zijn er vijf minder dan deze Hurst-auto – denken we dat Lingenfelter’s schatting van 350 paarden, zoals zelfs hij zegt, “conservatief laag” is.

Oh, hebben we al gezegd dat de Hurst-auto 0,89 g genereert op de skidpad, wat een verbetering is van 0,04 ten opzichte van de standaardversie? Hebben we al gezegd dat er geen gratis lunch is? In 1968 voegde een Hurst-pakket $ 400 toe aan het model. Vandaag voegt het $ 15.495 toe. Plak dat op een toch al prijzige WS6 Firebird van $ 28.789, en je hebt—Cha Ching!– een betalingsschema van $ 44.947.

Nou, beschouw deze auto als de meest exclusieve rit aan deze kant van een Ferrari F50. Dat komt omdat slechts negen van deze Hurst Firebirds van Lingenfelter (aangeduid als modellen uit 1997) in de handen van klanten zullen komen. Waarom zo weinig? Het oorspronkelijke plan vereiste 50 auto’s, maar tegen de tijd dat de contractuele details waren afgerond, moesten er nog maar negen WS6-auto’s, van de 3807 gebouwde, worden verkocht. Pontiac en Lingenfelter hebben nog geen deal getekend voor een Hurst-versie van de nieuwe LS1-aangedreven Firebird, maar de kans is groot dat ze dat wel zullen doen. Hoe dan ook, als je een van de gelukkige zielen was die een model uit 1997 in handen kreeg, houd je eraan. Wie weet? Over twintig jaar is het misschien wat geld waard.