Als je niets om de ijzige buik van Antarctica gaf, dan wel nu

“Dit is een baanbrekend onderzoek waarbij gebruik wordt gemaakt van de modernste onderwatertechnologie om kritieke gebieden van Antarctica tot in ongekend detail te verkennen”, zegt fysisch oceanograaf Peter Davis van de British Antarctic Survey, die niet bij het onderzoek betrokken was. “Nooit eerder zijn we in staat geweest om de interacties tussen ijs en oceaan die plaatsvinden binnen een basale gletsjerspleet op een Antarctische ijsplaat op zulke fijne ruimtelijke schaal te observeren.”

Icefin ontdekte dat oceaanstromingen water door de gletsjerspleet bewegen, maar dat de dynamiek daarbinnen genereert meer beweging. Omdat de gletsjerspleet 50 meter hoog is, is de druk bovenaan minder dan bij de opening onderaan. Het vriespunt van zeewater ligt dieper in de oceaan lager, dus hoe verder je gaat, hoe gemakkelijker het ijs smelt. Als gevolg hiervan bevriest het zeewater in deze gletsjerspleet aan de bovenkant, maar smelt het bij de opening.

De cyclus van smelten en bevriezen brengt op zijn beurt water in beweging. Smeltend ijs produceert zoet water, dat een lagere dichtheid heeft dan zout water, waardoor het naar de top van de gletsjerspleet stijgt. Maar wanneer het zeewater aan de bovenkant bevriest, dumpt het zijn zout, wat tot een neerwaartse put leidt. Alles bij elkaar zorgt dit voor churn. “Je stijgt als gevolg van smelten en daalt als gevolg van bevriezing, allemaal binnen een straal van 50 meter”, zegt Washam.

Dit is waar de oppervlaktetopografie van het ijs er echt toe doet. Als het ijs vlak zou zijn, zou er een beschermende laag koud water kunnen ophopen. “Het vormt deze barrière tussen de relatief warmere oceaan en het koude ijs”, zegt Alexander Robel, hoofd van de Ice and Climate Group van Georgia Tech, die de gletsjers van Antarctica bestudeert maar niet bij het onderzoek betrokken was. Als het ijs zich niet vermengt met het warmere water, is het bestand tegen smelten. “Het zit daar gewoon”, zegt hij.

Maar zoals Icefin heeft laten zien, kan de onderkant van de ijsplaat putjes vertonen, net als bij een golfbal. “Hoe ruwer dat grensvlak is, hoe meer er turbulentie kan ontstaan ​​als er water overheen stroomt, en die turbulentie zal het water vermengen”, zegt Robel. Deze grillige topografie kan sneller smelten dan vlakkere delen van de buik van het ijsplateau.

Deze dynamiek is niet adequaat weergegeven in modellen van het smelten van Antarctische gletsjers, wat de reden zou kunnen zijn waarom ze sneller smelten dan wetenschappers hadden voorspeld, zegt Robel. “Er zijn een aantal verschillende ideeën geweest over wat dit verschil zou kunnen veroorzaken, maar het hebben van echte grondwaarheidswaarnemingen van een echte gletsjer stelt ons in staat te zeggen: ‘Wel, dit idee is goed, en dit idee is verkeerd’, en kan help ons die modellen te verbeteren”, zegt Robel – zowel om uit te leggen wat er al gebeurt als om toekomstige veranderingen te voorspellen.