Bedrog dood in Gaza

Ontgrendel gratis de Editor’s Digest

Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.

De schrijver is een Palestijnse dichter, schrijver van korte verhalen en essayist uit Gaza

Wanneer je tijdens deze oorlog ontdekt dat een vriend, collega of ‘oude’ buurman op een nabijgelegen plek verblijft, ontstaat er een gevoel van opluchting.

Donderdag, tijdens het winkelen voor snoep voor mijn kinderen en die van mijn broers en zussen, kom ik drie van mijn collega’s tegen. “Hoeveel kost deze oplader?” Nasser vraagt ​​me naar de telefoonoplader die ik stevig in mijn hand houd. We omhelzen elkaar, alsof een van ons net terug is van een lange reis. Nasser en zijn familie hebben hun huis in het westelijke deel van het vluchtelingenkamp Jabalia verlaten en verblijven nu midden daarin bij hun familieleden.

Slechts een paar minuten later zie ik een andere collega, Mohammad, en zijn drie kinderen. Hij is verrast mij te zien en vertelt hoe hij en zijn gezin de dood hebben overleefd. Mohammads neef, Hani, stierf samen met Hani’s vrouw en kinderen op 20 oktober onder het puin van hun huis.

Een paar uur later belt mijn jongere broer Hamza mij vanuit het ziekenhuis met de vraag of ik in mijn omgeving een internetverbinding heb. Ik geef hem de aanwijzingen zodat hij me kan ontmoeten in de souk van het kamp, ​​waar ik de laatste tijd elke dag een paar uur besteed om mijn telefoon en laptop op te laden, samen met de telefoon van mijn vrouw en de iPad van de kinderen.

Er is geen elektriciteit in Gaza. Zonder de generatoren die eigendom zijn van winkels, die op het punt staan ​​te stoppen met werken vanwege een gebrek aan brandstof, en een handvol zonne-energiesystemen, zouden de mensen in Gaza afgesloten zijn van hun families, vrienden en de buitenwereld.

Hamza arriveert met een bleek gezicht. Hij vertelt me ​​over de verschrikkelijke situatie in het Indonesia Hospital in Noord-Gaza. “Imad Hijazi! Hij is ernstig gewond en ligt in het ziekenhuis.”

Imad is gedwongen zijn ouderlijk huis met zijn vrouw en kind te verlaten vanwege het zware Israëlische bombardement op Beit Lahia in het noorden van Gaza. Dinsdag vertelt hij Hamza dat hij, zodra de oorlog voorbij is, een paspoort zal aanvragen voor zijn vijfjarige zoon, Tayyem, en hem naar het buitenland zal sturen. ‘Genoeg met wat hij heeft meegemaakt!’

Van tijd tot tijd keert Hamza terug om tijd door te brengen met een groep vrienden op een school in Beit Lahia. Als hij woensdagavond op bezoek komt, komt hij een verwoest huis tegen, waar nog steeds rook uit stijgt. Het gebouw er tegenover is ook beschadigd. Hamza herinnert zich dat Imad en zijn familie daar verblijven. Hij belt Imad, maar zijn telefoon staat uit. Vervolgens probeert hij Imads broer Jehad te bellen, die Hamza vertelt dat Imad in het ziekenhuis ligt.

Hamza haast zich naar het ziekenhuis en vindt een schreeuwende Imad op de grond liggen, terwijl een dokter een grote wond in zijn achterhoofd hecht. “Imad heeft geluk omdat een dokter zijn verwondingen verzorgt”, vertelt Hamza. Andere gewonden liggen op de ziekenhuisvloer te wachten tot een arts of verpleegkundige hun wonden verzorgt. Er zijn niet genoeg ziekenhuisbedden, artsen of verpleegsters, noch genoeg medicijnen of verdovingsmiddelen. Het merendeel van de gewonde Hamza-ontmoetingen zou zonder verdoving worden geopereerd.

Hamza komt naast me zitten en begint een bericht op zijn Facebook-pagina te schrijven. Ik kijk om me heen, terwijl mijn telefoon en laptop worden opgeladen. De meeste mensen op de laadplek, die zich op straat bevindt, zie ik dagelijks. Ze komen tussen 12.00 en 16.30 uur in de middag om hun telefoons, laptops, powerbanks en zaklampen op te laden. Een jongeman vraagt ​​mij een stopcontact te zoeken om zijn elektronische weegschaal op te laden. “Ik moet terug naar mijn groentekarretje”, zegt hij. “Houd de weegschaal in de gaten tot ik terugkom.”

Voorbijgangers vragen vaak of wij telefoons en opladers verkopen. Als we vertellen wat we doen, komen ze meestal de volgende dag terug om hun eigen apparaten op te laden. Het is alsof we samen naar dezelfde klas gaan en er elke dag meer studenten inschrijven. Maar de klassenleraar is angst, en het schoolhoofd is de dood.

“Arme Imad. Hij weet niet dat zijn zoon is omgekomen bij de luchtaanval”, zegt Hamza met tranen in zijn ogen. Een reeks explosies schudt de souk en schudt ons. Iedereen grist zijn apparaten en rent weg. Sommigen vergeten hun opladers.

Ik prop alles in mijn rugzak, pak de hand van mijn zoon Yazzan en spring op mijn fiets om naar huis terug te keren. Maar Hamza beeft niet. Hij vervolgt met zijn Facebook-bericht en rouwt om Tayyem.