De business van koolstofboekhouding bloeit nu regelgevers, investeerders en consumenten meer informatie eisen over de uitstoot van broeikasgassen door bedrijven, ondanks zorgen over de validiteit van de gegevens.
Durfkapitaalinvesteringen in bedrijven voor koolstofboekhouding zijn gestegen van $ 60 miljoen in 2020 naar $ 767 miljoen in 2022, volgens databedrijf PitchBook. De trend heeft zich doorgezet in 2023, met VC’s die dit jaar tot nu toe $ 333 miljoen in de sector hebben geïnvesteerd.
De drive komt nu bedrijven zich voorbereiden op complexe openbaarmakingsvereisten die naar verwachting het komende jaar in Europa en de VS van kracht zullen worden, gecombineerd met druk van investeerders en klanten om klimaatvriendelijk over te komen.
De eerste in de golf van normen kwam in juni binnen met de publicatie van richtlijnen door de International Sustainability Standards Board over hoe emissies in toeleveringsketens kunnen worden berekend.
De maatregelen waren minder streng dan aanvankelijk werd verwacht, nadat de ISSB in december zei dat het bedrijven een jaar extra de tijd zou geven om emissies in hun hele waardeketen te rapporteren. Maar de uitrol is voor veel bedrijven nog steeds een aanleiding om te beginnen met een hoger niveau van tracking.
“Dit is een goede kans voor bedrijven om hun zaken op orde te krijgen”, zegt Adam Hearne, CEO van CarbonChain, dat eerder dit jaar $ 10 miljoen aan serie A-financiering ophaalde.
De golf van investeringen valt samen met de Amerikaanse Inflation Reduction Act, die fiscale prikkels biedt om groene technologie te stimuleren.
In Europa zal de Corporate Sustainability Reporting Directive bedrijven verplichten om emissies te rapporteren van 2024 tot 2028, afhankelijk van de grootte van het bedrijf.
De in Parijs gevestigde start-up voor koolstofboekhouding Greenly zei dat negen van de tien van zijn klanten nieuw waren in het denken over klimaateffecten. Het haalde vorig jaar 32 miljoen dollar op in een serie A-financieringsronde.
“Een paar jaar geleden had niemand dit nodig, maar nu worden 250-koppige bedrijven ermee belast en weten ze niet waar ze moeten beginnen”, zegt Greenly-topman Alexis Normand.
Maar het gebrek aan concrete regels heeft ertoe geleid dat bedrijven zich tot verschillende methoden wenden.
Sommigen gaan rechtstreeks naar leveranciers om gedetailleerde gegevens te verkrijgen, en velen gebruiken zogenaamde “emissiefactoren” – een eenheid die, vermenigvuldigd met de uitgegeven of gebruikte hoeveelheid, het mogelijk maakt om de equivalente hoeveelheid koolstofdioxide te berekenen.
Als een bureaustoel bijvoorbeeld $ 100 kost, wordt de prijs vermenigvuldigd met een emissiefactor, die rekening houdt met hoeveel koolstof er gemiddeld wordt gegenereerd voor elke dollar die aan bureaustoelen wordt uitgegeven. Als alternatief kan een emissiefactor worden gebruikt om de hoeveelheid materiaal weer te geven die in een van de stoelen is gebruikt.
Emissiefactoren worden vaak ontleend aan wetenschappelijke studies en databanken van instanties als de Amerikaanse Environmental Protection Agency en het Intergouvernementeel Panel voor klimaatverandering van de VN. Maar hun gebruik is bekritiseerd vanwege een gebrek aan precisie.
“Stel je voor dat de [US Securities and Exchange Commission] zei dat iedereen rendement op activa moet rapporteren, maar nam niet de moeite om te zeggen hoe het te berekenen. . . als je een groenwasser bent, is dit als een paradijs”, zegt Karthik Ramanna, hoogleraar bedrijfskunde en openbaar beleid aan de Universiteit van Oxford.
Peter Spiller van McKinsey, leider op het gebied van duurzaamheid in de operationele praktijk, vergeleek het met het maken van jaarrekeningen “op basis van de gemiddelde inkomsten en gemiddelde kosten van uw branche – het wordt duidelijk dat het relatief dom is om het op deze manier te doen”.
Transparantie is een ander probleem; sommige leveranciers zijn terughoudend met het verstrekken van informatie vanwege de commerciële gevoeligheid van de gegevens.
“De oliesector is van oudsher nogal geheimzinnig, want als je weet hoeveel energie een bedrijf gebruikt bij raffinage, weet je ook wat de kostenbasis is van de vaten olie die het verwerkt”, zegt Hearne.
Vergelijkingen zijn ook vaak moeilijk, omdat er verschillende meeteenheden worden gebruikt. Georges Tijbosch, CEO van de MiQ-groep, die probeert de methaanemissies van olie en gas te certificeren, zei dat er behoefte was aan standaardisatie van metingen.
“Als je alleen naar gas kijkt, kun je het uitdrukken in kubieke voet, kubieke meter, megawattuur, en in wetenschappelijke artikelen kunnen ze megajoules gebruiken”, zei Tijbosch. “[Procurement managers] denk niet in megajoules.”
Er is een veelgebruikte standaard, het Greenhouse Gas Protocol, die is opgesteld door non-profitorganisaties. Maar sommige duurzaamheidsexperts beweren dat het niet geschikt is voor het beoogde doel vanwege de moeilijkheid om emissiegegevens te vinden en het risico van dubbeltelling.
Verreweg de grootste moeilijkheid voor bedrijven is hoe ze verantwoording moeten afleggen over beslissingen van leveranciers die ver van hen verwijderd zijn in de toeleveringsketen. Het kan heel moeilijk zijn om rekening te houden met alle producten en diensten die een bedrijf van derden koopt, zoals zakenreizen, en ook met hoe consumenten zijn eindproducten gebruiken.
Ondertussen is de SEC verstrikt in het ruziën over zijn eigen voorgestelde openbaarmakingsregels. Het is niet duidelijk wanneer ze van kracht worden; de oproep om commentaar van het bureau leverde een recordaantal van 15.000 reacties op, waaronder verzoeken om uitsluiting door sterk vervuilende industrieën zoals de landbouw.
SEC-voorzitter Gary Gensler heeft gezegd dat de toezichthouder “aanpassingen” overwoog op basis van de feedback, met een beslissing die in oktober wordt verwacht.
Ondanks de vele tekortkomingen beweren koolstofexperts dat het waardevol blijft om te proberen de uitstoot te schatten.
‘Als je dat kunt verifiëren [a commodity] een lagere koolstofintensiteit heeft, kan een bedrijf daar meer voor betalen vanwege de manier waarop het past bij hun eigen koolstofdoelstellingen”, zegt Matt Babin, hoofd energie en natuurlijke hulpbronnen bij Palantir Technologies.
Klanten van Palantir zijn onder meer Trafigura, een van ‘s werelds grootste grondstoffenhandelaren, die informatie invoert in Palantir’s data-analyseplatform Foundry over zijn eigen emissies, evenals gegevens van leveranciers en kopers.
Carbmee, een in Berlijn gevestigde start-up, gebruikt emissiefactoren en de transactiegegevens van hun klanten om hun emissies te berekenen. Mede-oprichter Robin Spickers, van oorsprong werktuigbouwkundig ingenieur, zei dat klanten dan geïnformeerd kunnen worden over het kiezen van nieuwe materialen of leveranciers.
“Markten beginnen te ontdekken dat dit nuttige informatie is en eisen er meer van”, zegt Ramanna van de universiteit van Oxford. “Maar het is nog steeds een wild west waar er heel weinig architectuur is en heel weinig consensus over wat een goede boekhouding is.”
Klimaathoofdstad
Waar klimaatverandering business, markten en politiek ontmoet. Ontdek hier de dekking van de FT.
Bent u benieuwd naar de milieuduurzaamheidstoezeggingen van de FT? Lees hier meer over onze op wetenschap gebaseerde doelstellingen
Source link: https://www.ft.com/content/8f71de3e-14e7-48c6-b512-bed13e13595f
