De Israëlische oorlog moet onderscheid maken tussen Hamas en het volk van Gaza

Ontgrendel gratis de Editor’s Digest

Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.

De schrijver is senior adviseur bij Centerview Partners, emeritus president van de Council on Foreign Relations en een voormalige Amerikaanse diplomaat

Aan mijn Israëlische vrienden:

Ik ga niet beweren dat ik alles begrijp wat u doormaakt, hoewel ik in uw land heb gewoond, uw pers heb gevolgd en de terroristische aanslagen van 11 september 2001 hier in Amerika heb meegemaakt. De motivatie voor deze brief is mijn toewijding aan Israël en aan de Amerikaans-Israëlische relatie. Hieruit vloeit mijn hoop voort dat het volk en de regering van Israël zullen nadenken over de beste manier om te reageren op de gruwelijke aanslagen van 7 oktober, verstandige keuzes zullen maken en verantwoordelijk zullen handelen. Er wordt heel wat op afgerekend.

Ik begrijp waarom Israël vastbesloten is Hamas hard te treffen. Het is rechtvaardig en noodzakelijk. De belangrijkste plicht van elke regering is haar burgers te verdedigen tegen degenen die hen kwaad willen doen. Israël moet de afschrikking herstellen door duidelijk te maken dat de kosten van dergelijke aanvallen ruimschoots opwegen tegen de eventuele voordelen. Ten slotte is het essentieel om de norm te versterken dat terrorisme niet kan standhouden.

Het aanvallen van Hamas zou voldoen aan de criteria die de geleerde Maimonides bijna een millennium geleden heeft opgesteld voor wat hij een verplichte oorlog noemde, een oorlog die werd ondernomen “om Israël te bevrijden van de aanvallende vijand”. Maar nationale veiligheid moet zowel over beleid als over principes gaan. Dus ja, het aanvallen van Hamas is een verplichting, maar hoe het precies wordt aangevallen, hoe de oorlog wordt uitgevochten, brengt een keuze met zich mee.

Het beïnvloeden van deze keuze is een kwestie van doelen. Er wordt vaak beweerd dat Israël moet proberen Hamas te elimineren. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom. Maar het zal waarschijnlijk onmogelijk blijken. Hamas is zowel een ideologie en een netwerk als een organisatie. Een aanval met een grote troepenmacht ter plaatse zou aanzienlijke burgerslachtoffers veroorzaken, uiteindelijk leiden tot nieuwe rekruten en Hamas in staat stellen Israël tot zondebok te maken vanwege zijn eigen tekortkomingen. Israël zou meer slachtoffers lijden en meer soldaten gevangen nemen, gezien de dichtbevolkte stedelijke omgeving. Een langdurige grondinspanning zou het onmogelijk maken om vooruitgang te boeken met de normalisatie ten opzichte van Saoedi-Arabië en de islamitische wereld. Het zou kunnen leiden tot een bredere, zelfs duurdere oorlog, waarbij Israël mogelijk tegenover Hezbollah of zelfs Iran zou komen te staan.

De steun voor een dergelijke operatie zou niet alleen over de hele wereld maar ook in Israël afnemen, omdat democratieën de neiging hebben om moe te worden van gewapende interventies die duur blijken te zijn en weinig tekenen van succes vertonen. Zelfs als de operatie zou slagen, zelfs als Hamas zou worden vernietigd, ontbreekt er elke alternatieve autoriteit die bereid is de lasten van de regering op zich te nemen. Een beleidsdoel moet zowel haalbaar als wenselijk zijn. Het is onwaarschijnlijk dat het bevrijden van Gaza van Hamas, hoezeer het ook wordt nagestreefd, haalbaar zal zijn.

Het goede nieuws is dat zelfs als het vernietigen van Hamas niet mogelijk is, het niet essentieel is. Het is overdreven om te suggereren dat Hamas een existentiële bedreiging voor Israël vormt. Dat geldt ook voor de bewering dat als Hamas overleeft, Israël nooit meer veilig zal zijn.

Wat tot 7 oktober leidde had meer te maken met het falen van de Israëlische inlichtingendiensten en defensie dan met Hamas. Van deze fouten kan en moet worden geleerd en verholpen. Hamas zal zijn werkwijze niet veranderen, maar wat wel kan en moet veranderen is het vermogen van Israël om het vermogen van Hamas om betekenisvolle schade toe te brengen, te beperken.

Israël heeft altijd naast externe bedreigingen geleefd. Toch heeft het een manier gevonden om te gedijen. Hamas is geen probleem dat moet worden opgelost, maar een situatie die moet worden beheerd. Het opbouwen van een veel capabelere verdediging, het handhaven van een hogere staat van militaire paraatheid, het maken van Gaza een hogere prioriteit voor de inlichtingendiensten, het in twijfel trekken van alle aannames: er is geen reden dat wat er op 7 oktober plaatsvond ooit opnieuw hoeft te gebeuren.

Wat zowel wenselijk als haalbaar zou zijn, is het degraderen van Hamas, het doden van een groot aantal van zijn leiders en strijders. Daarbij is het essentieel dat Israël bij elke stap onderscheid maakt tussen Hamas en Gaza, tussen de terroristische groepering en de mensen die daar wonen. Al het andere zal de druk voor een staakt-het-vuren vergroten en de sympathie verbeuren die nodig zal zijn lang nadat deze crisis voorbij is.

Dergelijke overwegingen pleiten voor luchtaanvallen op Hamas met precisiewapens en gerichte grondaanvallen. Humanitaire hulp zou de toegang tot Gaza moeten worden toegestaan, eventueel aangevuld met pauzes in militaire operaties. Het is veel beter dat Israël succes kan verklaren en kan afmaken wat het van plan was te doen, dan gedwongen te worden te stoppen en een staakt-het-vuren te aanvaarden onder internationale druk.

Op een gegeven moment zal er een aanvullend gesprek nodig zijn – over hoe de Palestijnse kwestie kan worden opgelost op een manier die Israël in staat stelt voor altijd een veilige, welvarende, Joodse en democratische staat te zijn. Ik begrijp dat dit geen gesprek voor vandaag is. De wonden zijn te vers. Om nog maar te zwijgen van het feit dat er geen aanvaardbare Palestijnse partner is met wie we een onderkomen kunnen bereiken. Hamas wordt voor altijd uitgesloten, gezien zijn wreedheid en zijn handvest waarin de Joodse staat wordt afgewezen. De Palestijnse Autoriteit blijft op haar beurt teleurstellen.

Maar uiteindelijk zal de crisis verdwijnen. Israël zal stappen moeten ondernemen om de opkomst van een Palestijnse partner te faciliteren die bereid is geweld te mijden en er zij aan zij mee te leven. Niet alleen de Palestijnen, maar ook de Israëliërs zouden profiteren van een Palestijnse staat. Het is de enige manier waarop Israël Joods en democratisch kan blijven, aangezien een bezetting voor onbepaalde tijd onverenigbaar is met de Israëlische democratie, terwijl het verlenen van volledige rechten aan de Palestijnen een einde zou maken aan het Joodse karakter van Israël.

Nogmaals, zo’n gesprek kan het beste voor een andere dag worden bewaard. Wat niet kan worden uitgesteld, is wat we nu moeten doen. Ja, het is noodzakelijk om tegen Hamas op te treden, maar hoe Israël handelt is een kwestie van keuze. Moge het verstandig kiezen.