De keuzes van strategie voor Jay Powell

Ontvang gratis macro-economische updates

We sturen je een myFT dagelijkse samenvatting e-mail naar boven afronden Macro-economie nieuws elke ochtend.

De schrijver is president van Queens’ College, Cambridge, en adviseur van Allianz en Gramercy

Hoewel er elk jaar veel interessante papers worden besproken op de conferentie van de centrale bank in Jackson Hole, is het de vrijdagochtendtoespraak van de voorzitter van de Federal Reserve die in de loop der jaren het leeuwendeel van de media-aandacht heeft getrokken. Fed-voorzitter Jay Powell en zijn voorgangers erkennen de grote belangstelling en hebben, afhankelijk van de omstandigheden, gekozen voor een van de volgende drie hoofdbenaderingen: het signaleren van op handen zijnde monetaire-beleidsmaatregelen, het verdiepen in monetaire-beleidskwesties op de lange termijn of het beperken van zichzelf tot een beperkt economisch vraagstuk zonder onmiddellijke beleidsimplicaties.

Powell heeft een bijzonder doelwitrijke omgeving voor welke strategie hij dit jaar ook kiest. Het is een moment van grote economische fluïditeit met fascinerende beleidsuitdagingen en compromissen, zowel tactisch als strategisch. Het zou me inderdaad niet verbazen als het niet de beschikbaarheid van onderwerpen is die zal bepalen wat hij op 25 augustus wil zeggen, maar een persoonlijke calculus die grotendeels wordt aangestuurd door risicobeoordelingen.

Een jaar geleden koos Powell voor de eerste strategie en hield hij een schrikbarend korte (minder dan negen minuten durende) toespraak waarin het idee centraal stond: “Hoewel hogere rentetarieven, tragere groei en zachtere arbeidsmarktomstandigheden de inflatie zullen doen dalen, zullen ze ook wat pijn veroorzaken.” voor huishoudens en bedrijven.” Hij vervolgde: “Dit zijn de ongelukkige kosten van het terugdringen van de inflatie. Maar het falen om de prijsstabiliteit te herstellen zou veel meer pijn betekenen.”

Deze framing deed meer dan markten opschudden en een grote uitverkoop in aandelen en obligaties teweegbrengen. Het propageerde een ‘pijnverhaal’ dat veel mediakanalen als maatstaf gebruikten. Maar met een robuuste economische groei in de VS en een werkloosheid die slechts een haar verwijderd was van het historische dieptepunt, leek wat er feitelijk gebeurde op een “wachten op Godot”-scenario – een pijnlijke verwachting waarop herhaaldelijk werd gezinspeeld, maar die op geaggregeerd niveau niet werd gerealiseerd.

Deze eerste benadering is verleidelijk gezien de vele vragen die rond de vooruitzichten voor het monetair beleid op korte termijn rondwaren. Ze omvatten of de Fed klaar is om een ​​einde te maken aan de meest geconcentreerde renteverhogingscyclus in decennia; de timing van volgende tariefverlagingen; en, mocht de inflatie zich misdragen, het geduld dat de centrale bank bereid is te tonen om het risico van een economische recessie in de ‘last mile’ van het bestrijden van onverwachte hoge inflatie te minimaliseren.

Maar hoe verleidelijk het ook is, Powell zou een andere benadering kunnen overwegen na zijn aanvankelijke, kostbare verkeerde karakterisering van inflatie als “van voorbijgaande aard”, de late beleidsreactie en wat er is gebeurd sinds zijn laatste toespraak in Jackson Hole. Het lijkt hem misschien beter om de korte termijn te omzeilen en het monetaire beleid op de langere termijn te bekijken.

De Fed werkt met een ‘nieuw monetair kader’ dat drie jaar geleden is geïntroduceerd en beter geschikt is voor het voorgaande decennium dan dit. Er broeit een debat over de geschiktheid van de inflatiedoelstelling van 2 procent in het licht van de recente ervaringen in de VS en elders met de ondergrens van nul. De noodzaak om substantiële seculiere aanbodverschuivingen op te vangen is ook een grote zorg.

Er zijn ook vragen over de vraag of het, in de context van een intensiever gebruik van industriebeleid, nodig is om de conventionele wijsheid over een fiscaal-monetair pact te herzien. Ten slotte is er reden voor de Fed om gevolg te geven aan het welkome besluit van de Bank of England om een ​​externe evaluatie van haar prognosefouten in te stellen – een belangrijke stap om de erosie van zowel de geloofwaardigheid van de centrale bank als de doeltreffendheid van haar forward policy guidance tegen te gaan. en om de mogelijke schade aan de politieke onafhankelijkheid te beperken.

De derde strategie houdt in dat beleidskwesties op zowel de korte als de lange termijn op de lange baan worden geschoven en zich in plaats daarvan concentreren op een specifieke economische kwestie met weinig directe implicaties. Hoewel het geen voor de hand liggende aanpak is voor een voorzitter van de Fed die geen econoom is van opleiding, is het misschien wel de meest voorzichtige aanpak voor iemand die communicatieproblemen heeft gehad.

Het sluit ook aan bij het uitgebreide scala aan onderwerpen dat onderzoekers binnen en buiten het economische beroep boeit. Immers, zowel de binnenlandse als de wereldeconomie blijven opmerkelijk veranderlijk en onderhevig aan diepgaande transformaties; de groene transitie, de herconfiguratie van grensoverschrijdende toeleveringsketens, overweldigde institutionele kaders, structureel krappe arbeidsmarkten, enzovoort, spelen allemaal een rol.

Zo’n overvloed aan onderwerpen die volgens alle drie de benaderingen rijp zijn voor discussie, belooft veel goeds voor Powell terwijl hij zijn langverwachte toespraak voorbereidt. Wat echter minder duidelijk is, is waar hij voor zal kiezen. Als ik hem zou adviseren, zou ik de derde strategie voorstellen op dit economische, politieke en institutionele moment.