De plagiaatruzie van Rachel Reeves zet uitgevers onder de loep

Het onvermogen van de uitgever van Rachel Reeves om voorbeelden van schijnbaar plagiaat in haar nieuwe boek op te pikken, heeft de losse cheques en het gebrek aan formele controle bij veel internationale topboekuitgevers blootgelegd.

De Financial Times onthulde donderdag dat het nieuwe boek van de Britse schaduwkanselier, De vrouwen die de moderne economie hebben gemaaktbevat ruim twintig voorbeelden van tekst die zonder bronvermelding uit andere werken lijkt te zijn overgenomen.

“Dit is potentieel zeer ernstig”, zegt Greg Hands, voorzitter van de Conservatieve Partij, die erop wees dat Duitse ministers zijn afgetreden vanwege beschuldigingen van plagiaat in proefschriften.

Basic Books, een imprint van uitgeverijgigant Hachette, heeft toegegeven dat feitelijke zinnen uit primaire bronnen herschreven hadden moeten worden en dat er op de juiste manier naar verwezen moest worden, maar dit gebeurde niet in alle gevallen.

Het kantoor van Reeves gaf woensdag een verklaring af waarin plagiaat werd ontkend, maar de schaduwkanselier ging later die avond tijdens een boekpresentatie bij het Institute for Government zijdelings in op de beschuldigingen.

Reeves zei donderdag tijdens een lezing over het boek dat het een uitgebreide bibliografie had, maar dat “niet alles erin stond”.

“Ik houd mijn handen omhoog, het is mijn boek, mijn naam staat op de omslag, en er waren dingen in het boek waarnaar op de juiste manier verwezen had moeten worden”, zei ze.

Op de vraag of twee andere boeken die ze had geschreven ‘onopzettelijke fouten’ bevatten, zei de schaduwkanselier: ‘Ik heb geen tijd gehad om die boeken door te nemen.’ Ze voegde eraan toe: “Het was een uitdaging om dit boek te schrijven en tegelijkertijd dit werk te doen.”

Leidinggevenden bij uitgeverijen hebben gezegd dat plagiaat een lastig onderwerp is voor veel groepen, wier middelen beperkt zijn gezien het aantal boeken dat wordt gepubliceerd, vergeleken met relatief dunne redacties.

Meestal was plagiaat onbedoeld en moeilijk te bewijzen, gezien de mate waarin het werk van auteurs is ontleend aan hun ervaringen en leesmateriaal, zei een persoon die in de uitgeverij werkt.

Maar leidinggevenden bij toonaangevende uitgeverijen gaven toe dat weinigen het soort software gebruiken dat nu door universiteiten wordt gebruikt om plagiaat en door kunstmatige intelligentie gegenereerde inhoud op te sporen.

Eén van hen zei dat bedrijven in plaats daarvan vertrouwen op de eerlijkheid van hun auteurs en de vaardigheden van hun redacteuren bij het opmerken van alles dat er ongewoon uitziet of niet in overeenstemming is met de rest van het werk van de auteur.

“Boeken hebben redacteuren – zij lezen het manuscript en gebruiken hun gezond verstand”, zei hij. “We doen het niet meer formeel, maar vertrouwen erop dat auteurs eerlijk zijn en dat de redactie ziet of er iets niet klopt. Wij hebben geen software die controleert zoals sommige universiteiten doen.”

Uitgevers sluiten ook overeenkomsten waarbij de verantwoordelijkheid voor het controleren van feiten contractueel bij de auteur wordt gelegd. Een redactiedirecteur bij een toonaangevende uitgeverij in Groot-Brittannië zei dat er om een ​​extra controle op plagiaat kan worden gevraagd wanneer een boek juridisch wordt gelezen.

“Contracten bevatten doorgaans een clausule waarin wordt gesteld dat de auteur garandeert dat het werk volledig origineel is en door de auteur is geschreven, tenzij anders vermeld.”

Nick Groom, hoogleraar Engels aan de universiteit van Macau en onderzoeker op het gebied van authenticiteit en vervalsing, die acht boeken heeft geschreven, zei: “Van een auteur wordt verwacht dat hij alles controleert, niet alleen door zijn lezers maar ook door de uitgevers zelf.”

Jocelyn Hargrave, redacteur van Publishing Research Quarterly en docent publiceren aan de universiteit van Derby, zei dat de strakke schema’s van de publicatiesystemen ervoor zorgen dat “de druk op redacteuren om hun werk af te krijgen groter is”.

Ze beschreef het boek van de Reeves als een “ongelukkige, maar leerzame reality check”, en voegde eraan toe: “Er zijn software voor het detecteren van plagiaat, maar het is vaak een zeer kostbare exercitie en het kost behoorlijk wat tijd. Als het publicatieschema die extra tijd toestaat, kunnen die controles plaatsvinden, maar meestal via handmatige controles, peer review en het werk dat de uitgever met de auteur doet.”

Groom zei dat software voor plagiaatcontrole niet perfect is, “maar het is een zeer nuttige manier om aan te geven of werk is opgeheven zonder bevestiging. Ik denk niet dat uitgevers auteurs via Turnitin (een documentplagiaatscanner) laten werken – en misschien zouden ze dat wel moeten doen.”

Hij zei dat de zaken alleen maar lastiger zullen worden met de opkomst van kunstmatige intelligentie, die enorme hoeveelheden werk kan scannen en reproduceren.

Maar hij voegde eraan toe dat uitgevers vertrouwen moeten kunnen hebben in de integriteit van hun schrijvers. “Het zijn geen studenten.”

De Conservatieven gebruikten de controverse donderdag om Reeves aan te vallen, die samen met Labour-leider Sir Keir Starmer heeft geprobeerd de reputatie van de partij op het gebied van economische competentie te herstellen en het bedrijfsleven voor zich te winnen.

“Zoals altijd zullen Sir Keir en zijn schaduwkanselier op Wikipedia elke keer de gemakkelijke uitweg kiezen”, aldus een advertentie op sociale media van de partij.

Plagiaat is een al lang bestaand probleem in politieke publicaties. Stefan Weber, een “plagiaatbeoordelaar”, beschuldigde de Duitse politicus Annalena Baerbock ervan delen van het boek te kopiëren Nu. Hoe wij ons land vernieuwenuitgegeven door Ullstein Verlag.

In een blog die in september 2021 werd gepubliceerd, schreef Weber dat Baerbock passages uit academici, overheidsinstanties en krantenartikelen had verwijderd. Hij uploadde een digitale versie naar Turnitin en identificeerde een tiental gekopieerde passages.

Haar advocaat heeft de beschuldiging namens haar afgewezen.

Weber heeft andere Europese politici er ook van beschuldigd materiaal uit de boeken en proefschriften die zij hebben gepubliceerd te manipuleren.

“Ik heb geen idee waarom uitgevers hun werk niet bij Turnitin controleren. Er is nog steeds niet genoeg bewustzijn [of] dit probleem”, zei hij. “Plagiaat is vrij wijdverspreid. Er moeten consequenties zijn voor de schrijver.”