De Turkse Bayraktar TB3-drone heeft zijn eerste vlucht gemaakt

Volgens Baykar ging de drone de lucht in voor zijn eerste vlucht op 27 oktober. Dit vond plaats in het Çorlu Flight Training and Test Center, gelegen in het noordwesten van Turkije.

Het is vermeldenswaard dat de officiële eerste vlucht van TB3 plaatsvindt kort nadat Baykar op 23 oktober aankondigde dat TB3 de start- en landingstests had voltooid. De exacte details van waaruit die tests bestonden zijn onduidelijk, maar de video die het bedrijf heeft vrijgegeven lijkt de drone zeker in de lucht te laten zien, hoewel er misschien geen sprake is van een volledige vlucht.

TB3, die al enkele jaren in ontwikkeling is en die eerder in maart van dit jaar voor het eerst doorbrak, is een marinevariant van Baykars in de strijd beproefde TB2. TB2 is op grote schaal gebruikt tijdens de recente oorlog in Oekraïne, maar ook in het verleden in Syrië, Libië en Nagorno-Karabach, waarover u hier meer kunt lezen.

Qua specificaties heeft TB3 een spanwijdte van 14 meter (zo’n 46 voet) en een lengte van 8,35 meter (27 voet). De drone heeft een maximaal startgewicht van 1.450 kilogram (zo’n 3.196 pond) en een laadvermogen van 280 kilogram (617 pond). Volgens Baykar betekent dit een aanzienlijke stijging vergeleken met de respectievelijke cijfers van TB2 – 750 kilogram (1.653 pond) en 130 kilogram (286 pond). Met een PD170-motor van 172 pk zal de TB3 naar verwachting een bereik hebben van 1.000 zeemijl en meer dan 24 uur uithoudingsvermogen op het station.

Wat de bewapening betreft, beschikt de drone over zes hardpoints onder zijn opvouwbare vleugels, waardoor hij verschillende munitie kan vervoeren, waaronder lasergeleide raketten, anti-infanteriebommen en antitankraketten. Naast zijn aanvalsmogelijkheden zal TB3 voornamelijk worden gebruikt voor inlichtingen-, surveillance- en verkenningsoperaties (ISR). Het beschikt over communicatiemogelijkheden die verder gaan dan het gezichtsveld, waardoor de ogen groter worden Anadolu over uitgestrekte delen van de oceaan. De mogelijkheid om verschillende modulaire systemen te vervoeren zou het ook tot een ideaal communicatierelaisplatform kunnen maken.

De mogelijkheden voor korte start en landing (STOL) van TB3 maken hem ideaal voor gebruik op vliegdekschepen en amfibische aanvalsschepen met groot dek. De mogelijkheid om korte starts en landingen uit te voeren breidt de operationele capaciteit van de drone ook uit naar kleine, afgelegen landingsbanen aan land – waardoor Turkse strijdkrachten meer flexibiliteit krijgen tijdens operaties op het land.

“Tijdens de honderdste verjaardag van de Republiek Turkije voltooide het onbemande luchtvaartuig Bayraktar TB3 met succes zijn eerste vlucht”, zei Baykars Chief Technology Officer (CTO), Selçuk Bayraktar, op 27 oktober in het Çorlu Flight Training and Test Center.

Baykar verwacht dat de TB3 in 2024 in volledige massaproductie zal gaan en klaar zal zijn om aan boord te dienen Anadolu hetzelfde jaar. De eerste vlucht van de drone wijst op de aanhoudende vitaliteit van de binnenlandse droneproductie in Turkije, vooral ter ondersteuning van de ambitie van het moederschip met drones. Oorspronkelijk besteld in 2015, vastgelegd in 2018 en gelanceerd in 2019, Anadolu werd in mei 2023 aan de Turkse marine geleverd. Het schip beschikt over een typische configuratie voor een landingshelikopterdok (LHD), met een grote cockpit met een skischans erop en een putdek aan de achterkant. Het schip kan verschillende tanks, amfibische aanvalsvoertuigen, gepantserde personendragers en landingsvaartuigen vervoeren voor amfibische aanvalsoperaties.

Zonder F-35B’s met korte start en verticale landing (STOVL) om de dekken te vullen, en als reactie op de opkomst van onbemande systemen, werd eerder dit jaar gemeld dat Anadolu zou ondergaan kleine aanpassingen aan de infrastructuur om drone-operaties beter te ondersteunen. Dit omvatte de toevoeging van drone-controlestations met satellietterminals voor verbindingen over langere afstanden, de installatie van een ‘rollersysteem’ aan de boeg van het schip om onbemande platforms te lanceren, het stopzetten van uitrusting aan dek om landingen van onbemande gevechtsvliegtuigen (UCAV) mogelijk te maken, en vangnetten voor kleinere drone-recuperatie. Zoals het Turkse Ministerie van Nationale Defensie eerder dit jaar aangaf: Anadolu “kan 12 bemande of onbemande gevechtsvliegtuigen inzetten… en [UCAVs] afhankelijk van de operatie die moet worden uitgevoerd binnen de reikwijdte van de vliegtuigtransportcapaciteit.” Het heeft ook de mogelijkheid om ook andere luchtmiddelen in te zetten, waaronder bijna twintig helikopters.

Naast zijn werk aan TB3 ontwikkelt Baykar ook een gevechtsvliegtuigachtige drone-capaciteit die zijn weg zou kunnen vinden op Anadolu bekend als Kizilma, wat ‘rode appel’ betekent in het Turks. Kizilma voltooide zijn eerste vlucht in december vorig jaar en Baykar wil volgend jaar met de productie van het systeem beginnen, waarbij de drone mogelijk klaar is om aan boord te dienen. Anadolu volgens officiële verklaringen al in 2025. We zullen moeten afwachten hoe de ontwikkeling ervan vordert en of het überhaupt met een robuuste capaciteit op het schip belandt, laat staan ​​wanneer.

Kizielma, welke Het oorlogsgebied zich eerder heeft geprofileerd, is op maat gemaakt voor het soort luchtgevechtsmissies dat doorgaans wordt uitgevoerd door bemande gevechtsvliegtuigen. Aangedreven door een enkele, door Oekraïne ontworpen Ivchenko-Progress-turbofanmotor, beschikt het systeem over een canard-delta-configuratie en zou het, althans op latere versies, in staat zijn tot supersonische vluchten. De Kizilelma zou een uithoudingsvermogen van ongeveer vijf tot zes uur moeten hebben, een dienstplafond van 35.000 voet en een gevechtsradius van 500 zeemijl. Met een maximaal startgewicht van 13.228 pond zal Kizilelma bogen op een laadvermogen van 3.306 pond en waarschijnlijk verschillende Turkse lucht-grond precisiemunitie en lucht-lucht raketten ondersteunen.

Natuurlijk is Turkije niet het enige land dat investeert in marinedrones en nieuwe schepen aanschaft of bestaande schepen aanpast om deze te huisvesten. Legers over de hele wereld kijken steeds vaker naar onbemande platforms als onderdeel van de toekomst van maritieme en amfibische aanvalsoperaties.

De Amerikaanse marine ziet bijvoorbeeld dat haar toekomstige luchtvleugels tot 60 procent onbemande vliegtuigen zullen bevatten. Dit omvat marine-equivalenten van de Collaborative Combat Aircraft of CCA’s van de luchtmacht, toekomstige drones met een hoge mate van autonomie en die kunnen samenwerken met bemande systemen. De MQ-25 Stingray-tanker en het ISR-vliegtuig zijn al diep in de testfase en zullen de eerste operationele geavanceerde drone op Amerikaanse vliegdekschepen zijn.

Als Het oorlogsgebied Zoals eerder opgemerkt, wil de marine in de toekomst geavanceerde drones inzetten vanaf een hele reeks schepen – van expeditie-zeebases tot torpedobootjagers. Dit spreekt tot de wens om over veel grotere gebieden te opereren en zo de kritische ‘gevechtsmassa’ te genereren die nodig is voor een mogelijk toekomstig conflict in het Pacifische theater.

De Royal Navy wil ook de twee bovengenoemde aanpassen koningin Elizabeth klasse luchtvaartmaatschappijen met de nodige geassisteerde lanceersystemen en hersteluitrusting om verschillende onbemande activa met vaste vleugels en mogelijk conventionele bemande typen voor opstijgen en landen in te zetten. In september voerde de dienst met succes een drone-landing en -opstijging uit aan boord van HMS Prins van Wales. Momenteel kunnen de luchtvaartmaatschappijen zowel F-35B’s als helikopters exploiteren.

Andere marinewapens over de hele wereld die zich in het amfibische aanvalsschip of de vliegdekschip op het grote dek bevinden, onderzoeken vergelijkbare opties ook nauwgezet, maar Turkije wordt in dit opzicht zeker een zeer gedurfde speler.

Het zal interessant zijn om te zien wat er daarna komt voor Turkije, dat duidelijk een belangrijke speler is in de ontwikkeling van marine-drones, terwijl het land vooruitgang blijft boeken met zijn ‘drone-carrier’-ambities.