Geen rook en spiegels kunnen de hachelijke toestand van scholen verbergen

We zitten midden in het dwaze seizoen waarin deze week de conferentie van de Conservatieve Partij plaatsvindt. Omdat ze willen dat we vóór het ontbijt drie onmogelijke dingen geloven, passen de Tories afleidingstactieken toe.

Deze berusten op goochelarij en culmineren in herhaalde pogingen om enkele harde waarheden te ontkennen. Ministers van de regering houden zich in opeenvolgende interviews bezig met onwaarschijnlijke ontkenning van wie de afgelopen dertien jaar daadwerkelijk aan de macht is geweest.

Een schone lei

Ministers praten graag over deze ‘administratie’ (in plaats van over deze regering). Ze proberen een scheidslijn te trekken tussen Rishi Sunak en zijn regering en de vier vorige conservatieve premiers die al meer dan tien jaar aan de macht zijn.

De ministers betogen dat het dus een andere ‘administratie’ was die het aantal politiemensen tot het uiterste terugbracht en tot een enorme stijging van de misdaad leidde; een andere ‘administratie’ die leiding gaf aan de steile daling van het aantal aanmeldingen voor de lerarenopleiding, met zulke rampzalige gevolgen voor scholen en hun leerlingen.

Niets met mij te maken, guv, ze zijn intiem. Laten we niet achterom kijken, zeggen ze. Laten we de lei schoonvegen. Wij zijn niet verantwoordelijk voor wat eraan voorafging. Wij zijn nu op de goede weg. Geef ons gewoon meer tijd.

Veel drukte om niets

De andere ‘afleidings’-techniek, die deze week veel wordt gebruikt, is het doen van een grote beleidsaankondiging die noch een beleid, noch een aankondiging blijkt te zijn. Het verbod op mobiele telefoons van Gillian Keenan, dat helemaal geen verbod blijkt te zijn (omdat het niet-wettelijke richtlijnen zullen zijn die scholen niet hoeven te volgen), valt in deze in diskrediet gebrachte categorie.

Leiders en leraren rollen met hun ogen bij deze onzin, niet alleen omdat hun school al een mobiel telefoonbeleid heeft dat over het algemeen goed werkt, maar ook omdat ze weten dat er veel ernstiger bedreigingen zijn voor de onderwijskwaliteit, die de ministers negeren omdat ze geen politieke wil hebben. om er iets aan te doen.

De erbarmelijke staat van de Engelse schoolgebouwen, met een reparatieachterstand van £11,4 miljard, is slechts één voorbeeld van een ongemakkelijke waarheid die Gillian Keegan wil negeren (hoewel het RAAC-debacle dat onmogelijk heeft gemaakt). Dus wendt ze zich tot de nepvijand van mobiele telefoons. Kijk mij aan, zegt ze. Ik ben iets aan het doen. Niet dat dit iets is dat gedaan moet worden. Wat wil je? Effectieve overheid?

Onmogelijk is niks

De derde afleidingstechniek die wordt aangeboden is de ‘splash’-aankondiging, die geen kans maakt om te worden geïmplementeerd. De recente vastberadenheid van Rishi Sunak om de A-niveaus te vervangen door een Brits baccalaureaat is daar een goed voorbeeld van. De premier weet dat curriculumhervormingen op deze schaal jaren duren. En net als zijn reeds hergebruikte idee om wiskunde voor elke leerling tot zijn 18e aan te bieden, weet hij ook dat de kans op realisatie nul is, gezien de hachelijke staat van de werving en het behoud van leraren.

Dit is geen beleidsvorming met een doel. Het is een beleidsaankondiging om af te leiden – om gezien te worden als iemand die iets doet. Als de rapporten kloppen en de DfE niets van deze aankondiging wist, dan wordt het gebrek aan serieuze intentie om deel te nemen aan de broodnodige hervorming van het curriculum en de beoordeling glashelder.

Natuurlijk werken deze afleidingstechnieken niet. Het grote publiek besteedt misschien heel weinig tijd aan het nadenken en praten over partijpolitiek, maar ze weten wel welke partij al meer dan tien jaar aan de macht is. Ze hebben ogen om om zich heen te kijken en de algemene toestand van het verval van onze dorpen en steden en de degradatie van onze openbare diensten te zien, en om tot een standpunt te komen dat wordt weerspiegeld in opiniepeilingen van meer dan een jaar: dat dit stel lang genoeg aan de macht is geweest. en heb er slecht gebruik van gemaakt.

Het is tijd voor een serieuze regering – maar dat zullen we niet zien vóór de verkiezingen, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat ze een team zullen opleveren met een duidelijk actieprogramma om de openbare diensten te redden.

Deze mensen hebben hun kans gehad en hebben die verprutst. En geen enkele hoeveelheid afleidingstechnieken zal een klein verschil maken – behalve om de achteruitgang nog een paar maanden te bestendigen.