Sommige van Amerika’s meest getalenteerde presidenten duurden slechts één ambtstermijn. Onder hen vallen George HW Bush, John Adams, Jimmy Carter en John Kennedy op. Het verschil met Joe Biden, van wie uit recente peilingen blijkt dat hij in het beste geval een gelijke kans heeft om volgend jaar herkozen te worden, is dat zij werden gevolgd door figuren die in het systeem geloofden. Bush Sr werd verslagen door Bill Clinton; Thomas Jefferson stuurde Adams weg; Ronald Reagan versloeg Carter; en JFK, die na amper duizend dagen in functie werd vermoord, werd gevolgd door zijn vice-president, Lyndon Johnson. Na Biden zou daarentegen Donald Trump kunnen komen, zoals velen hem zien de déluge. Een overwinning van Trump zou van Biden dus de meest consequente president voor één termijn in de geschiedenis maken – maar niet op een manier die hij zou wensen.
Om die reden zal de politieke temperatuur in Amerika de komende twaalf maanden waarschijnlijk zelfs zijn eigen recente hoogtepunten verbrijzelen. Bij normale verkiezingen kan de verliezer troost putten uit het feit dat hij nog een dag zal blijven vechten. Met een ontmoeting tussen Trump en Biden in 2024 is een dergelijke geruststelling echter niet mogelijk. Een groep conservatieven van Trump, bekend als Project 2025, heeft plannen opgesteld om voormalige Trump-acolieten te vervolgen die hij nu als verraders beschouwt. Deze omvatten John Kelly, zijn tweede stafchef van het Witte Huis, Mark Milley, voormalig voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, Bill Barr, zijn procureur-generaal, en Ty Cobb, zijn raadsman van het Witte Huis.
In de meeste van deze gevallen was het hun zonde dat ze weigerden mee te werken aan de poging van Trump om de verkiezingen van 2020 ongedaan te maken. Project 2025 stelt ook plannen op voor Trump om op zijn eerste dag als president een beroep te doen op de Insurrection Act, waardoor hij troepen op straat kan zetten. Hij zou ook achter Biden en zijn familie aan gaan. Dat betekent dat Biden, die later deze maand 81 wordt, meer dan alleen zijn nalatenschap zal verdedigen; het Amerikaanse systeem zelf zal ter stemming zijn. Het hoeft dan ook geen verrassing te zijn dat de Democraten vatbaar zijn voor wat insider-optimisten “bedplassen” noemen – aanvallen van existentiële paniek over de goedkeuringsscores van Biden, gevolgd door waanzinnige opluchting bij elk tegengesteld bewijs. Zowel de hoogtepunten als de dieptepunten waren deze week duidelijk.
Zondag sloeg de wanhoop toe nadat uit een opiniepeiling van de New York Times/Siena bleek dat Trump Biden met verschillende punten voorsprong had in Michigan, Pennsylvania, Arizona, Nevada en Georgia, vijf van de belangrijkste swing states. Die stemming sloeg dinsdagavond om in euforie toen de Democraten de Amerikaanse staatsverkiezingen in Virginia en Kentucky bijna wonnen en op comfortabele wijze een referendum wonnen waarin de abortusrechten in Ohio werden vastgelegd. Het volgde op de congresverkiezingen van 2022, toen de Democraten van Biden de gebruikelijke berisping op de middellange termijn negeerden om de algemeen verwachte ‘rode golf’ in te dammen. Een opgeluchte Biden zei woensdag: “De kiezers stemmen. Opiniepeilingen niet.”
Helaas voor Biden kan er echter minder troost worden geput uit de overwinningen van dinsdag dan lijkt. In tegenstelling tot de conventionele wijsheid was het een redelijk goede avond voor opiniepeilers. De meesten voorspelden deze resultaten. In het bijzonder tonen zij een grote motivatie van de kiezers om het kiesrecht van vrouwen te verdedigen, zelfs in rode staten als Ohio. De peilingen hadden ook gelijk tijdens de tussentijdse verkiezingen van 2022, net als in 2020 toen Biden Trump versloeg. Het idee dat opiniepeilers het steeds bij het verkeerde eind hebben, is op zichzelf verkeerd. Dat betekent dat Biden de recente peilingen van 2024 serieus moet nemen. Mogelijk krijgt hij ook te maken met een kandidatuur van een derde partij, die de stemming op onvoorspelbare wijze kan verdelen. Wat de gebeurtenissen van de afgelopen week impliceren, is dat kiezers meer naar de Democraten neigen – vooral als het gaat om sociale kwesties, zoals abortus – maar zich vooral zorgen maken over de leeftijd van Biden.
Daar kan Biden niets aan doen. Maar hij kan hoop putten vanuit historisch perspectief. In de eerste plaats laat de geschiedenis zien dat peilingen over een jaar bijna waardeloos zijn. In 2011 voorspelden ze dat Obama gemakkelijk zou verliezen van een Republikein. Een jaar later versloeg hij Mitt Romney. Eind 1979 werd ook voorspeld dat Carter Reagan zou verslaan. Hij verloor zwaar. Als een week in de politiek lang is, is een jaar een eeuwigheid. Het komende jaar zal waarschijnlijk bijzonder veelbewogen worden. Vanaf maart zal Trump te maken krijgen met twee strafrechtelijke processen – één in Washington vanwege zijn rol bij de bestorming van Capitol Hill op 6 januari 2021; een ander in Florida vanwege zijn misbruik van zeer geheime documenten. Mogelijk zal er voor die tijd een derde proces in Georgië plaatsvinden over zijn poging om de uitslag van het kiescollege ongedaan te maken.
De kans dat hij vóór de verkiezingsdag een veroordeelde misdadiger zal zijn, is groot. Het is denkbaar dat hij zelfs in de gevangenis belandt. Opsluiting is geen obstakel voor het presidentschap, of voor het regeren als president. Maar het zou wel een impact moeten hebben op de swingende kiezers.
Ten tweede heeft Biden een klap gekregen van zijn aanpak van de Israëlisch-Palestijnse crisis. Veel moslim-Amerikanen en jongere kiezers hebben beloofd volgend jaar op Trump te zullen stemmen, of helemaal niet, uit protest tegen Biden’s steun aan de Israëlische aanval op Gaza, waarbij veel slachtoffers vielen, na de aanval van Hamas op 7 oktober. Toch spoort Trump Israël aan om veel ingrijpender te zijn. Hij zweert ook dat hij het moslimreisverbod, dat hij de eerste keer dat hij president was, probeerde in te voeren maar niet ten uitvoer bracht, zal herstellen. Ironisch genoeg had de Israëlcrisis Bidens kracht moeten tonen. Slechts twee keer in de geschiedenis is een Amerikaanse president een buitenlands oorlogsgebied binnengegaan – beide keren was het Biden (vorige maand in Israël en in februari in Oekraïne). Voor een oude man die zogenaamd in verval is, geeft Biden een geweldige indruk dat hij de leiding heeft.
edward.luce@ft.com
Source link: https://www.ft.com/content/758cc4d2-976f-4d7e-bee4-028ae5c15f30
