Hoe Bourgondië het leven verklaart | Financiële tijden

Ontvang gratis Life & Arts-updates

We sturen je een myFT dagelijkse samenvatting e-mail naar boven afronden Leven & Kunst nieuws elke ochtend.

Ik woon in de buurt van het oude huis van – nu een museum gewijd aan – John Keats. Zijn gedichten zijn te bezield en te door de natuur gedreven voor zo’n dorre man als ik. Maar één zin die hij heeft uitgevonden, is altijd nuttig. “Negatief vermogen”. Het komt voor in zijn brieven, niet in zijn vers, en betekent een tolerantie voor “onzekerheden, mysteries, twijfels”. Als je “tevreden bent met halve kennis”, in plaats van de hele tijd naar duidelijkheid en orde te zoeken, bezit je een negatief vermogen. Hij gebruikte de term ter ere van Shakespeare, die ons nooit vertelt hoe we moeten leven en wiens personages raadsels blijven.

De Bourgondische wijn stelt mijn negatieve vermogen op de proef. Het wedijvert met reizen als mijn grootste financiële uitgave na huisvesting. Meer ter zake, het wedijvert met het leren van talen als mijn grootste cognitieve drain buiten het werk. ‘S Werelds meest complexe wijnregio is een mengelmoes van kleine producenten, een dubbelzinnig klimaat, de temperamentvolle pinot noir-druif, barokke classificatieregels, de grillen van erfenis (een meester kan nalaten aan een dwaas) en aangrenzende wijngaarden met een aanzienlijk ander karakter.

Deze ultralokale variaties kunnen worden overschat. Het Bourgondische discours is vatbaar voor pre-wetenschappelijke mumbo jumbo. (Zoek het grote debat over “mineraliteit” op.) Maar de details van terroir en techniek tellen wel mee. En de regio is erin geslaagd om deze hoog te houden in een land met een sterke intellectuele neiging tot standaardisatie.

Door zijn gebrek aan patroon en voorspelbaarheid is het de wijn die de levenservaring het dichtst benadert

Dus waarom doe ik moeite? Waarom niet terugkeren naar de oude Britse smaak voor Bordeaux? Niet uit enige verfijning van mijn kant. Ik heb een gehemelte zo delicaat als het achterwerk van een koe. Nee, de aantrekkingskracht van Bourgondië zit juist in het niet kunnen doorgronden ervan. Door zijn gebrek aan patroon en voorspelbaarheid is het de wijn die de levenservaring het dichtst benadert.

Als je om je heen kijkt, zijn al de beste dingen dubbelzinnig. Mijn favoriete steden zijn het minst gepland. Dat geldt ook voor ‘s werelds favoriete sport.

Nu het nieuwe seizoen op het punt staat te beginnen, denk ik dat ik nu beter begrijp waarom voetbal bijna universeel is. Het is de minst gestructureerde van alle sporten en daarom de meest levensechte. Het is niet opgesplitst in sets, services, pitches, overs, frames, laps, holes of andere vooraf afgesproken eenheden. Basketbal komt qua vloeibaarheid ergens in de buurt, maar speelt zich af op een kleiner oppervlak met minder spelers, dus de permutaties zijn minder. En omdat voetbal zo laag scoort, is willekeur een enorm element. Het is mogelijk om niets verkeerd te doen en te verliezen. Herinner je je ergens aan?

De glorie van vaagheid is overal, zelfs in zaken van het hart. Enkele van de meest memorabele romances vallen in die grijze zone tussen een nachtelijke ontmoeting en een relatie. Deze duren meestal lang genoeg om een ​​verstandhouding mogelijk te maken, en misschien een weekendje weg in Rome, maar niet lang genoeg om de verveling toe te laten. Veel van de seks in een moderne westerse natie gebeurt in deze moeilijk te plaatsen koppelingen, maar wij hebben geen term voor hen, of in ieder geval geen die niet te godslasterlijk of gemeen is om hen waardigheid te verlenen. (“Situationship”, een recente munt op sociale media, wordt gebruikt door dat genre van persoon die brunch eet.)

De intellectuele trend van de afgelopen eeuw was een omarming van wanorde. Er zit een leuke scene in Oppenheimer waar hij geniet van de onzekerheden van de kwantumwereld na twee eeuwen Newtoniaanse structuur. Tegelijkertijd, of daaromtrent, schilderden de kubisten vanuit vele perspectieven, niet slechts één. Jazz brak met een herkenbare muzikale vorm. Onder Proust en Joyce verloor de literatuur zijn vorm.

Het verbindende idee hier was dat het leven zelf niet aan formele patronen gehoorzaamt, dus waarom zou kunst dat wel moeten? Het is een revolutie die we ‘modern’ of ‘modernistisch’ noemen. Maar benedictijner monniken die wijnstokken verbouwden, gebruikten het al meer dan een millennium eerder in een regio in het oosten van Frankrijk. De wijn die daaruit voortkomt, kan tegelijk nog smaken naar tegenstrijdige dingen en, voor een nieuwkomer, naar helemaal niets.

In Ik drink dus ik ben, een gimmickachtige naam voor een diep boek, de filosoof Roger Scruton overtuigt me bijna dat bordeaux beter is. De grote handelshuizen van Bordeaux hebben de logistieke middelen om een ​​hogere minimumstandaard te garanderen. Maar het leven is niet Bordelais. Het is niet Toscaans of Californisch. In zijn vermogen om te verwarren en teleur te stellen, is het Bourgondisch. Er zijn meer zekere drinkervaringen te krijgen, voor lagere prijzen, met veel minder intellectuele inspanning. Maar welke dichter heeft ooit positief vermogen verheerlijkt?

janan.ganesh@ft.com