Is China in verval, en wat betekent dat voor de VS?

Ontvang gratis updates over de betrekkingen tussen de VS en China

Wij sturen u een myFT Dagelijks overzicht e-mail waarbij de laatste wordt afgerond Betrekkingen tussen de VS en China nieuws elke ochtend.

In de jaren tachtig raakte mijn vader, industrieel ingenieur, die in de auto-onderdelenindustrie in Indiana werkte, ervan overtuigd dat Japan de wereld zou overnemen.

Dit is van wanneer kaizen was het New New Thing, Mitsubishi had Rock Center en de film gekocht Gun Ho – over de Japanse overname van een Amerikaanse autofabriek – verscheen. Gun Ho is trouwens niet eens een Japans woord, maar eerder een smakeloze amerikanisering van een Chinese uitdrukking. Zou je vandaag zelfs een film met een titel als deze kunnen uitbrengen? Ik betwijfel het.

Mijn vader was natuurlijk niet de enige met zijn paranoia, maar hij was daarin vasthoudender en waakzamer dan de meesten. Hij liet me een jaar lang Japanse les bij hem volgen op een nabijgelegen universiteit, waardoor ik de Nikkei-collega’s (zo goed als) in hun moedertaal kon begroeten. Ondertussen is het hele Japanse mondiale overname-idee een retro-meme geworden.

Waarom vermeld ik dit allemaal? Omdat Amerikanen al een tijdje paranoïde zijn dat China hun lunch gaat opeten, en deze conventionele wijsheid nu onder vuur komt te liggen. Mohamed El-Erian, een medewerker van de Financial Times, heeft vorige week het tegenargument vrij goed naar voren gebracht, met het argument dat de bloedneuzende schuldenlasten, de ontkoppeling met de VS en de autocratische overhang het idee in twijfel trekken dat China uiteindelijk de grootste economie ter wereld zal worden.

Is dit dus een geval waarin China Japans wordt, tenminste als het gaat om de hype over zijn mondiale dominantie? Heel waarschijnlijk. Zoals Torsten Sløk van Apollo vorige week in een geweldige PowerPoint voor investeerders uiteenzette, vormen de vertragende export, de deflatie van de huizenmarkt en de demografische achteruitgang een ernstige bedreiging voor de opkomst van China. Twee van de meest in het oog springende statistieken: de verhouding tussen huizenprijzen en inkomens is in Shanghai vijf keer hoger dan in New York, en de jeugdwerkloosheid bedraagt ​​meer dan 20 procent.

In sommige opzichten valideert dit het Amerikaanse economische model ten opzichte van China (in het bijzonder de decentralisatie ervan), en creëert het ademruimte voor Amerikaanse functionarissen om harde afspraken te maken over zaken als technologieoverdracht, tarieven of arbeids- en milieunormen. China is veruit het grootste en meest uitzonderlijke Aziatische land dat ooit heeft geprobeerd de middeninkomensval te overwinnen. Het is niet duidelijk of dit succesvol zal zijn als het land zijn toekomst inzet op een autocratisch bondgenootschap met staten als Rusland of opkomende markten die in economische problemen verkeren.

Maar als China de transitie niet in goede banen kan leiden, wat betekent dat dan voor de VS? Het Chinese aandeel in de mondiale groei is nu veel groter dan twintig jaar geleden. Het is een topexportbestemming voor acht van de G20-landen, waaronder de VS. Hoewel de ontkoppeling tussen de handels- en financiële markten in de toekomst (naar mijn mening) met nog grotere snelheid zal doorgaan, zal het tijd vergen om de marktredundantie te creëren die zal helpen de inputinflatie te compenseren die deel uitmaakt van het betalen van de werkelijke kosten (in termen van fatsoenlijke arbeid en koolstofnormen) voor mondiale goederen.

Dan is er nog de Taiwankwestie. Zal een economisch spartelend China resulteren in een agressievere communistische partij? Mijn beste inschatting is dat de kosten van de Russische oorlog in Oekraïne Peking ervan hebben weerhouden binnenkort een hete oorlog in de Zuid-Chinese Zee te beginnen. En de communicatiekanalen tussen Washington en Peking verbeteren enigszins (hoewel ik hoor dat veel medewerkers op ondersecretarisniveau in het Witte Huis geen duidelijke tegenpartij hebben in de regering van Xi Jinping).

Wat zal de groeivertraging van China voor de rest van de wereld betekenen? Economisch gezien zal het slechter zijn voor de opkomende markten en, in mindere mate, voor Europa dan voor de VS. Politiek gezien denk ik dat het netto positief is voor de VS, in termen van onderhandelingsmacht en het aanhoudende vermogen om de dollar als reservevaluta te gebruiken sinds het zwakkere China. Petrus, wat denk jij ervan?

FT-abonnees kunnen deze woensdag om 07.30 uur EST/12.30 uur BST deelnemen aan ons webinar over de economische vertraging in China. Registreer nu voor uw gratis ticket en stuur uw vragen in James Kynge, Yuan Yang, Eleanor Olcott, Yu ZonEn UBS econoom Tao Wang.

Aanbevolen lectuur

• Dit Economist-rapport over onderzoek van de World Values ​​Survey, dat aantoont dat de waarden van verschillende landen en regio’s niet noodzakelijkerwijs convergeren naarmate ze rijker worden, is nog meer bewijs dat de neoliberale consensus op dit punt verkeerd was. Zoals ik in mijn boek betoogde Thuiskomstplaats is belangrijk.

• Ook ben ik, in navolging van mijn bovenstaande opmerking, niet verrast om te zien dat China de dollar wil ondermijnen, zoals gerapporteerd in deze FT-serie. Hoe snel dat gebeurt, is een andere zaak. Zoals ik in 2020 schreef, zijn we al een tijdje op weg naar een post-dollarwereld, hoewel de dollar nog steeds zijn positie als de meest vooraanstaande mondiale munt zal behouden zolang de Amerikaanse politiek samen blijft en onze economie de belangrijkste munt blijft. schoonste vuile shirt in de kast.

• Ik verdiep me ook in de nieuwe biografie van Walter Isaacson over Elon Musk, die ik deze week in de FT zal bespreken. Er is dus zoveel te zeggen. Kijk voor nu eens naar de foto op de homepage van de uitgever en vertel me of je het een beetje te kruiperig vindt? Doet me denken aan de Jobs-cover.

Peter Spiegel reageert

Rana, ik zal eerlijk tegen je zijn. Ik heb gemerkt dat bijna alle recente analyses van het economische en geopolitieke traject van China diep besmet zijn met status quo-vooroordelen: wat er momenteel in het Middenrijk gebeurt, zal onvermijdelijk voor altijd gebeuren.

Aan het begin van de pandemie waren er wijdverbreide voorspellingen dat China als centraal gecontroleerde autocratie de verspreiding van Covid-19 effectiever zou kunnen uitroeien en daardoor eerder en sterker uit de crisis zou komen. Toen veranderde de collectieve wijsheid: centraal gecontroleerde autocratieën zijn eigenlijk heel slecht in het in bedwang houden van pandemieën, omdat ze de vrije stroom van essentiële informatie onderdrukken en niet snel genoeg kunnen handelen om te reageren op een snel voortschrijdende crisis.

Vóór de Russische invasie van Oekraïne had het Westen te lijden onder hyperinflatie en een steeds meer mercantilistische benadering van internationale aangelegenheden, wat betekende dat Peking gemakkelijk democratische allianties kon verdelen terwijl ze zich haastten om toegang te krijgen tot de snelgroeiende interne markt van China. Nu lijdt Peking onder een ontluikende balansrecessie, met te hoge schuldenniveaus die de groei afremmen, en Amerika’s Oost-Aziatische bondgenoten zijn steeds meer verenigd tegen Xi’s al te agressieve houding in de Stille Oceaan.

Niet al deze toekomstbeelden kunnen waar zijn, en daarom aarzel ik om je vraag ronduit te beantwoorden, Rana. Het is waar dat de post-pandemische inzinking van China het afgelopen jaar een onwelkom licht heeft geworpen op enkele ondergewaardeerde structurele problemen met zijn economisch model. Maar veel van diezelfde problemen die u aanhaalt, bestaan ​​al jaren, ook in tijden dat China echte economische vooruitgang doormaakte.

Als ik een kant moest kiezen, vind ik de hand van het Westen nog steeds beter dan die van Peking. Het Amerikaanse kapitalisme heeft opnieuw laten zien dat het kneedbaar en veerkrachtig is in het licht van een pandemie, gevolgd door een inflatieschok, gevolgd door snel stijgende rentetarieven. Geopolitiek gezien zijn de Amerikaanse verdragsbondgenoten in Europa en Azië snel bezig met het herbewapenen en delen van inlichtingen en militaire vermogens op een niveau dat vrijwel ongekend is sinds het einde van de Koude Oorlog. Toch ga ik geen voorspelling doen over de vraag of de huidige groeivertraging in China bepalend zal zijn voor de aanhoudende Chinees-Amerikaanse rivaliteit. Zoals Zhou Enlai naar verluidt zei over de impact van de Franse Revolutie: het is te vroeg om dat te zeggen.

Edward Luce is met boekverlof en keert in oktober terug.

Jouw feedback

En nu een woord van onze Swampians. . .

Als reactie op “Tokio, Seoel en een nog niet aangekondigde diplomatieke overwinning”:
“Er moet meer worden gedaan om de verwachtingen voor de Amerikaanse diplomatie in de regio te temperen door de context voor de Oost-Aziatische veiligheid te onderscheiden van die voor de Noord-Atlantische Oceaan en de NAVO. Er bestaat onder westerlingen de veronderstelling dat de bondgenoten in Oost-Azië hun belangen moeten behartigen via een instituut voor collectieve veiligheid (á la NAVO). Dit gaat voorbij aan de diepe sociale en culturele integratie in de Noord-Atlantische Oceaan die aan de NAVO voorafging, terwijl de relatief lossere structuur van de Oost-Aziatische betrekkingen wordt genegeerd. Er bestaat al sinds 1952 een Europees Hof van Justitie, er zal niet snel een Oost-Aziatisch equivalent komen, noch zal er een regionale instelling voor collectieve veiligheid bestaan. Laten we realistisch zijn: trilaterale samenwerking is uitmuntende diplomatie van de VS.” – Fergal O’Shea