Netanyahu is een albatros om de nek van Biden

Ontgrendel gratis de Editor’s Digest

Roula Khalaf, redacteur van de FT, selecteert in deze wekelijkse nieuwsbrief haar favoriete verhalen.

Advocaten wordt geleerd een getuige nooit een vraag te stellen waarop hij het antwoord niet weet. Die logica geldt ook voor allianties in oorlogstijd. Joe Biden heeft zijn fortuin gekoppeld aan een man – Benjamin Netanyahu – die mede-schepper is van het gruwelijke dilemma waarmee Israël nu wordt geconfronteerd. Het probleem met Bidens bearhug-strategie is dat hij geen veto heeft over de acties van de Israëlische premier. Het instrument dat Biden hanteert is invloed. Alles aan Netanyahu suggereert dat overreding achter de schermen geen methode is die werkt.

Zonder de in diskrediet geraakte Israëlische leider zou de strategie van Biden redelijk zijn. Israël voelt zich gewond en bedreigd; publieke intimidatie door zijn belangrijkste aanhanger in Washington zou dat gevoel van isolatie alleen maar verdiepen; dat zou op zijn beurt de kans vergroten dat Israël blinde maatregelen zou nemen die zijn veiligheid verder zouden schaden. Helaas gebeurt dat toch. De goedbedoelde zaak van Biden wordt al gelogenstraft door de acties van Israël.

Ambtenaren van het Witte Huis zeggen dat de druk van Biden Israël ertoe heeft gebracht de internetdiensten in Gaza te herstellen en een beperkte hoeveelheid humanitaire hulp in de enclave toe te staan. Het is ook mogelijk dat het Israëlische leger Gaza eerder en op een hardere manier zou zijn binnengevallen dan nu gebeurt. Counterfactuals zijn moeilijk te bewijzen.

De staf van Biden zegt dat zijn aanpak werkt, ook al zal het moeilijk zijn om de wereld daarvan te overtuigen. Maar hun grondgedachte verslechtert. Netanyahu pleit bijna elke dag voor een strengere aanpak van Biden. Vorige week citeerde Netanyahu de profetieën van Jesaja ter verdediging van de komende oorlog. Dit was een bijbelse verwijzing naar Gods bescherming van het Joodse volk. Het diende ook als hondenfluit voor Netanyahu’s bondgenoten in de Amerikaanse evangelische beweging. Eén van hen, Mike Johnson, is nu voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden.

Dergelijke praatjes van de Israëlische leider en de feitelijke oppositieleider van Amerika beroven Hamas van zijn duistere monopolie op de theocratie. In een post op sociale media die sindsdien is verwijderd, sprak Netanyahu over een oorlog tussen “de kinderen van het licht en de kinderen van de duisternis”. Vanuit het perspectief van Biden zijn dergelijke beelden rampzalig. Naar schatting zijn al meer dan 3.000 Palestijnse kinderen gestorven en die tol zal nog verder stijgen.

Maar in een crisis zijn er kansen. Biden heeft herhaald dat het doel van Amerika de tweestatenoplossing blijft. Volgens de theorie dat het voor zonsopgang het donkerst is, hebben de barbaarse slachting van Hamas en de vergeldingsacties van Israël de stelling versterkt dat alleen een Palestijnse staat de veiligheid van Israël kan garanderen. De alternatieven – een binationale seculiere staat of de status quo – kunnen respectievelijk worden afgedaan als fantasie en onaanvaardbaar. Toch draait het levenswerk van Netanyahu om het onmogelijk maken van de tweestatenoplossing.

Een van de redenen dat de Israëlische veiligheidsdiensten op 7 oktober werden betrapt op een dutje is omdat de strijdkrachten van de IDF zich op de bezette Westelijke Jordaanoever concentreerden. De afgelopen twee jaar heeft het gebied het ergste geweld moeten doorstaan ​​sinds het einde van de tweede intifada in 2005, waarbij Israëlische troepen bijna dagelijks aanvallen uitvoerden. De situatie op de Westelijke Jordaanoever is zo brandbaar dat de IDF nergens te vinden was toen Hamas zijn onuitsprekelijke terreur ontketende. Deze nalatigheid behoort Netanyahu toe.

In zekere zin is Netanyahu de slechtste leider van Israël. Maar Biden heeft niet de luxe om op het oordeel van de geschiedenis te wachten. Het militaire plan van Israël om Hamas af te zetten moet gekoppeld worden aan de politieke regeling die daarna zal komen. Netanyahu staat het tweestatendoel van Biden in de weg. Ervan uitgaande dat het haalbaar is, kan het elimineren van Hamas op een manier gebeuren om de Palestijnse steun voor een niet-gewelddadig alternatief te vergroten? Wie zal Gaza besturen? De kans is groot dat het met de grond gelijk maken van delen van Gaza, het onder druk zetten van Egypte en andere Arabische staten om zijn 2,2 miljoen inwoners als vluchtelingen op te nemen en zich vervolgens terug te trekken achter een versterkt garnizoen, de Palestijnse steun voor het extremisme alleen maar zal vergroten. Het volgende front van Israël zou dan de Westelijke Jordaanoever zijn.

Dit is waar de aanpak van Biden op een ramp zou kunnen uitlopen. Tenzij hij Netanyahu onder druk kan zetten tot een onwaarschijnlijke verandering van gedachten, zal Israël doorgaan met wat in de ogen van de wereld op collectieve bestraffing zal lijken, ook al neemt het alle voorzorgsmaatregelen om het aantal burgerdoden tot een minimum te beperken. Biden zal verantwoordelijk worden gehouden. Degenen die Biden kennen, zeggen terecht dat zijn aanpak oprecht is. Het is ook effectieve politiek tegen een Republikeinse partij die aandringt op bijbelse wraak op de Palestijnen. Maar dat maakt het nog niet verstandig. Net als een goede advocaat moet Biden zijn getuigen onder controle houden. Toch verantwoordt Netanyahu niemand anders dan zichzelf. Terwijl Netanyahu blijft, is het presidentschap van Biden gegijzeld door een man die de gunst nooit zal terugbetalen.

edward.luce@ft.com