Nieuw Rechts in Amerika gaat verder dan het reaganisme

Ontvang gratis Amerikaanse politiek- en beleidsupdates

Wij sturen u een myFT Dagelijks overzicht e-mail waarbij de laatste wordt afgerond Amerikaanse politiek en beleid nieuws elke ochtend.

Bijna veertig jaar geleden vatte de Amerikaanse president Ronald Reagan de mentaliteit van de Republikeinse partij samen met zijn proclamatie: “De negen meest angstaanjagende woorden in de Engelse taal zijn: ik ben van de regering en ik ben hier om te helpen.” De markten, en niet de politici, wisten het het beste, en hoe meer macht de particuliere sector had ten opzichte van de publieke sector, hoe beter.

Niet zo deze dagen. Neem de conservatieve presidentskandidaat Vivek Ramaswamy tijdens de recente Republikeinse debatten. In reactie op de nadruk van voormalig vice-president Mike Pence dat de Amerikanen (en impliciet de partij) geen nieuwe identiteit of nieuwe oplossingen nodig hadden, snauwde Ramaswamy: ‘Het is geen ochtend in Amerika. We leven in een donker moment en we moeten het feit onder ogen zien. . .”

Sommige Republikeinen praten tegenwoordig zowel over marktfalen als over oplossingen. Denk eens aan de steeds maar weer eens Trump-ondersteunende conservatieve columnist Sohrab Ahmari, wiens recente boek: Tyranny, Inc: hoe particuliere macht de Amerikaanse vrijheid verpletterde – en wat eraan te doenwordt geprezen door progressieven.

Net als de voormalige president en andere conservatieven is Ahmari tegen het soort ‘ontwaakt’ kapitalisme dat bedrijven in het vizier plaatst van kwesties op het gebied van sociale rechtvaardigheid. Maar hij klinkt ook positief marxistisch in zijn kritiek op de manier waarop de eigenaren van kapitaal de arbeid onderdrukken. En de kwesties die hij aan de orde stelt over wat wel en niet verboden terrein zou moeten zijn in het kapitalisme – hij is bijvoorbeeld tegen de commercialisering van het krijgen van kinderen via interventies als betaald draagmoederschap – verschillen niet zoveel van de morele grenzen van de onderzochte markten. door Harvard-professor Michael Sandel, een vooraanstaand criticus van de orthodoxie van de vrije markt, in zijn boek Wat geld niet kan kopen.

Er valt voor de Republikeinen veel politiek te winnen als ze de erosie van morele waarden in verband willen brengen met de explosie van het consumentisme in een kapitalistische samenleving in een laat stadium. De voormalige Amerikaanse handelsvertegenwoordiger van Trump, Robert Lighthizer, heeft bijvoorbeeld vaak kritiek geuit op het neoliberale handelsbeleid (waarmee hij de onbelemmerde stroom van kapitaal en goederen naar de goedkoopste en meest winstgevende productielocaties bedoelt) als ‘het ruilen van de toekomstige controle over ons land, de rijkdom van onze kinderen en kleinkinderen, voor de huidige consumptie – goedkopere televisietoestellen en sneakers. Dit is waanzin.”

Dergelijke gevoelens zijn voor de meeste mensen in de VS eenvoudigweg gezond verstand als je eenmaal afstand neemt van de machtscentra aan de kust. Zoals de conservatieve denktank American Compass heeft betoogd, zijn zowel de Republikeinen als de Democraten uit het Midden-Amerika doorgaans meer geïnteresseerd in inkomens- en banengroei dan in de waarde van hun 401K’s. Ze zijn bereid een bepaalde mate van carrièrevooruitgang op te offeren in ruil voor meer tijd voor het gezin, hebben gemengde opvattingen over abortus en zien minder dure elitescholen als de beste manier om economische vooruitgang te boeken.

Je zou kunnen zeggen dat ze meer geïnteresseerd zijn in de gemeenschap, het gezin en het werk dan in rijkdom. En hoewel ‘werk, geen rijkdom’ een beleidsslak van Biden is, grijpt het ook terug op een minder extreem soort kapitalisme dat een paar decennia geleden gangbaar was. Op dat moment waren veel Amerikaanse gemeenschappen economisch diverser, met de nadruk op zowel productie als consumptie, met minder machtsconcentratie binnen specifieke industrieën. Er was ook veel minder welvaartsongelijkheid die hand in hand is toegenomen met ongecontroleerde markten en een grotere macht van de particuliere sector.

Dit is belangrijk, omdat het betekent dat het breken van vertrouwen nu een meer tweeledige kwestie kan worden. Het idee dat de ‘tirannie’ van de particuliere sector – in de vorm van buitensporige economische en politieke controle door bedrijven – de individuele vrijheid in Amerika bedreigt, is een kwestie die door zowel conservatieven als progressieven als verzamelpunt wordt opgepakt.

Natuurlijk blijven conservatieven conservatief als het gaat om zaken als meer immigratie en veel sociale kwesties, waaronder abortus. Maar zelfs daar zien we enkele stappen om pragmatischer te worden (getuige de oproep van de Republikeinse voorverkiezingskandidaat Nikki Haley voor een gematigder standpunt over abortus).

Het punt hier is dat de Republikeinen, net als de Democraten, beginnen in te zien dat de volgende verkiezingen – en zelfs de komende paar verkiezingen – waarschijnlijk meer zullen draaien om economie en klasse dan om sociale kwesties die verdeeldheid zaaien.

Dat betekent niet noodzakelijkerwijs dat we eindigen met een Republikeinse presidentskandidaat die echt om werkende mensen geeft. Vergeet niet dat de grote electorale zwendel van Donald Trump, die hij nog steeds kon herhalen, erin bestond de kiezers te vertellen wat ze diep vanbinnen wisten dat het waar was: dat er ergens in Washington een rokerige achterkamer is waar machtige mensen deals sluiten in hun eigen belang. Zijn oplossing was natuurlijk niet om het te ventileren, maar eerder om kiezers uit te nodigen (in ieder geval figuurlijk) om samen met hem een ​​dikke sigaar te roken.

Ramaswamy is zeker minder giftig dan Trump, maar hij kan net zo egoïstisch zijn. Hij heeft Reaganomics bekritiseerd, maar heeft nog geen samenhangend alternatief geboden. Veel van zijn voorstellen, zoals het sluiten van de FBI, de belastingdienst en het onderwijsdepartement, zijn onmogelijk libertair. Tot nu toe heeft het opkomende post-Reagan-rechts geen solide politieke figuur om zich rond te verenigen.

Toch denk ik dat we terug zullen kijken en dit voorverkiezingsseizoen als een keerpunt zullen zien. De Reaganomics vormden decennialang het kader voor het economisch beleid, zowel ter rechter- als ter linkerzijde. Het feit dat de Republikeinen zich nu afkeren van de trickle-down-economie is iets waar het bedrijfsleven goed op moet letten.

rana.foroohar@ft.com