Ons kapot regelsysteem benadeelt Engelse leerlingen

Ons kwalificatiesysteem vindt zijn oorsprong in het midden van de negentiende eeuw, toen universiteiten besloten om betrokken te raken bij het beoordelen van de academische normen die werden bereikt op scholen en door kandidaten voor toelating tot de universiteit. De door de universiteit geleide examencommissies werden de basis van een nationaal systeem, te beginnen met het schoolcertificaat. Het beoordelen van kwalificaties begon in de jaren zeventig.

Door de geschiedenis heen was een belangrijk thema de wens van universiteiten om goede selectiebeslissingen te nemen, vooral met betrekking tot overtekende cursussen. Telkens wanneer selectieve universiteiten en cursussen zich zorgen maakten over hun vermogen om eerlijk en nauwkeurig onderscheid te maken tussen goede kandidaten, volgden veranderingen in kwalificaties of indelingen.

Het is dus geen bijzaak dat er nu een onverdedigbaar verschil is in de standaard van A-niveaus tussen Engeland aan de ene kant en Wales en Noord-Ierland aan de andere kant. In Wales werden dit jaar naar verhouding 57 procent meer A*’s gegeven en in Noord-Ierland 41 procent meer A*- en A-cijfers dan in Engeland.

Anders gezegd: als de profielen in Wales en Noord-Ierland hetzelfde waren geweest als in Engeland, dan zou in beide landen meer dan 37 procent van de A-niveaus met A* of A zijn verlaagd. Op redelijk plausibele veronderstellingen zou het aantal studenten in Noord-Ierland dat de 3 A-cijfers behaalt die nodig zijn voor geneeskunde, twee keer zo hoog kunnen zijn als in Engeland.

Stelt u zich eens voor: uw kansen om de cijfers te halen om arts te worden, kunnen in het ene deel van het VK twee keer zo hoog zijn als in het andere. Niet omdat de scholen beter zijn of studenten harder werken, maar omdat de regels voor het beoordelen van examens anders zijn. De examens lijken hetzelfde en om dezelfde standaard te certificeren, maar dat zijn ze niet en dat doen ze ook niet.

In feite is de ongelijkheid tussen Engeland en Noord-Ierland nu zo groot over de hele rangverdeling dat om van de Noord-Ierse verdeling naar de Engelse te komen, de helft (49 procent om precies te zijn) van alle NI A-niveaus moet worden verlaagd . Het hele punt van een nationaal kwalificatiesysteem is om rechtvaardigheid voor jongeren te creëren. Dit is het niet.

Voor één keer zijn zowel de oorzaak van het probleem als de oplossing duidelijk.

Het was de beslissing in Engeland om het alleen te doen bij de introductie van 9-tegen-1-gegradeerde GCSE’s die het gezamenlijke regelgevingskader ontmantelden. De absolute toewijding van de drie naties die GCSE’s en A-niveaus gebruiken om in het belang van jonge mensen op één lijn te blijven in grote en kleine zaken, was niet alleen verbroken, maar volkomen verbrijzeld.

Ik moet zeggen dat elke Britse minister die ik heb gekend die zich bezighield met de regulering van kwalificaties in drie (of soms vier) landen, het zeer frustrerend vond dat kleinere landen van de unie een effectief vetorecht hadden. Maar vroeger waren ministers altijd van mening dat je beter ver kunt komen door samen te gaan dan snel te gaan door alleen te gaan.

De toezichthouders van de verschillende landen spreken nog steeds met elkaar. Sommige dingen doen ze nog samen. Maar het is niet meer zoals vroeger – een gedeelde inzet voor gezamenlijke regulering volgens dezelfde norm. En de toezichthouders kunnen het niet terugbrengen naar hoe het vroeger was; ieder is gebonden aan het beleidskader waarbinnen zij opereren.

Het is niet geloofwaardig om te beweren dat deze situatie niet-Engelse A-niveaus devalueert; niemand kijkt naar je cv en vraagt ​​’welk A-level board heb je gedaan?’ Het is ook niet waar, zoals sommigen in het hoger onderwijs beweren, dat universiteiten de verschillen op de een of andere manier compenseren. Het is niet mogelijk om te bepalen of deze specifieke Noord-Ierse A-klasse ook een A-klasse zou zijn in Engeland. Evenmin doet iemand andere aanbiedingen aan Welshe en Engelse studenten.

De waarheid is eenvoudig: het zijn Engelse studenten die benadeeld worden en de reden hiervoor is dat de Britse regering afstand doet van de drielandenregulering.

De oplossing ligt ook bij de Britse regering. Het is om zich opnieuw te committeren aan drielandenregulering en het werk te doen dat nodig is om het samen met de gedecentraliseerde administraties weer op te bouwen.