Oppenheimer en de verkeersdrempel zijn onverwacht met elkaar verbonden

In juli 1942 verliet Robert Oppenheimer zijn vergaderingen in Californië en vertrok met de trein naar Michigan. Daar, aan de oevers van Lake Otsego bezaaid met vakantiehutten, vond een felle discussie en debat plaats: zou de test van een kernwapen de atmosfeer in brand kunnen steken?

Oppenheimer’s tegenpool was Arthur Holly Compton, een gerenommeerde Nobelprijswinnende natuurkundige. Je zult hem niet geportretteerd zien in Christopher Nolan’s zojuist uitgebrachte Oppenheimer, maar hij was een van de beste vrienden van de wetenschapper. Het was Compton die Oppenheimer de leiding gaf over het Manhattan-project en die hem jaren later verdedigde tegen valse beschuldigingen van communisme. En als je je afvraagt ​​wat dit allemaal met auto’s te maken heeft, nou, Arthur Holly Compton heeft ook de moderne verkeersdrempel uitgevonden.

Een low-tech, high-ergernis oplossing

“Ik ben Minor Inconvenience geworden, schraper van splitters” heeft niet helemaal dezelfde impact als een Vishnu-citaat uit de Bhagavad Gita. Toch is het, als een historische voetnoot, een merkwaardig stukje trivia dat een man in het centrum van het begin van het nucleaire tijdperk ook verantwoordelijk zou moeten zijn voor zoiets ogenschijnlijk low-tech.

Arthur Compton met een apparaat dat een ‘kosmische stralingsmeter’ wordt genoemd.

Arthur Compton, geboren in Ohio in 1892, werd geboren in een familie van academici (zijn broer zou later president van MIT worden). Hij begon natuurkunde te studeren, met name het gedrag van röntgenstralen. In 1922 ontdekte hij Compton Scattering, wat, zonder in detail te treden, in wezen praktisch de juistheid bewees van de theorieën van Albert Einstein over lichtfotonen die zich als een deeltje gedragen.

Compton ontving zijn Nobelprijs in 1927, gedeeld met een paar Duitse wetenschappers – van wie er één de geigerteller zou uitvinden. Datzelfde jaar ontmoette hij J. Robert Oppenheimer, toen een pas geslagen Ph.D.

In 1942 legde Compton een zware verantwoordelijkheid op de schouders van Oppenheimer door hem te benoemen tot toptheoreticus van het Office of Scientific Research and Development. Toen het leger die zomer het roer overnam, drong Compton erop aan dat Oppenheimer de leiding over het Manhattan-project zou behouden.

Het werk van Compton was een groot deel van het project. Na de Japanse aanval op Pearl Harbor had hij het plutoniumonderzoek aan de Universiteit van Chicago al bij elkaar gebracht en het geheimzinnige Metallurgical Laboratory opgericht. Een jaar na Pearl Harbor bereikte het Met Lab-team een ​​aanhoudende kernreactie in ‘s werelds eerste reactor.

Niet aanwezig bij de schepping

Compton was niet aanwezig bij de test in New Mexico, hoewel Oppenheimer hem in super-duper geheime code had uitgenodigd: “Elk moment na de 15^e zou een goed moment zijn voor onze visreis.” Comptons werk in Chicago weerhield hem ervan om aanwezig te zijn, maar een paar weken later kreeg hij een telefoontje.

“Het zal je interesseren te weten dat we een hele grote vis hebben gevangen.”

Het is waarschijnlijk dat deze eenvoudige code een verwijzing was naar de tijd doorgebracht in Lake Otsego. Er moet echter ook op worden gewezen dat zowel Oppenheimer als Compton op dit moment kinderen hadden, dus geen van beiden zou boven een fishin’/fission Dad Joke hebben gestaan.

Na het ontvangen van de Medal for Merit voor zijn werk aan het Manhattan Project, destijds de hoogste Amerikaanse burgeronderscheiding, keerde Compton terug naar het universitaire leven. Hier, als kanselier van de Washington University in St. Louis, ergerde hij zich aan automobilisten die de hoofdweg van de campus op en af ​​reden. Dus deed hij er wat aan.

“Holly humps”, zoals ze voor het eerst werden genoemd, werden geïnstalleerd op wat nu Hoyt Drive is in het voorjaar van 1953. Zoals je zou verwachten, deed Compton een aantal rigoureuze berekeningen om de juiste hoeken en hoogte te bepalen, en concludeerde dat een auto die met 20 mph rijdt, slechts 0,4 g zou ervaren, maar een die 50 mph zou halen, zou onderworpen zijn aan vier keer de kracht van de zwaartekrachtconstante.

“De wielen zullen de grond verlaten”

“Dat wil zeggen”, schreef hij in zijn notitieboekje, “de wielen zullen de grond verlaten.” Ik zal zeggen dat ze dat zullen doen. Laat waarschijnlijk ook de auto staan.

Je moet je voorstellen dat de eerste onverlaat in een V-8 Ford met platte kop die een van deze dingen raakte, een hoofdvormige deuk in het dak moet hebben geslagen. Maar uiteindelijk waren verkeersdrempels overal ter wereld en kregen zelfs hun eigen naam in verschillende landen. In het VK staan ​​ze bekend als slapende politieagenten.

Er zijn ook zachtere snelheidstabellen om het verkeer te kalmeren, verhoogde oversteekplaatsen en zelfs enkele hydraulische Zweedse snelheidsgeactiveerde hobbels. Critici merken op dat regelmatige verkeersdrempels al het verkeer vertragen, inclusief voertuigen van hulpdiensten, en dat het gebonk van banden en ophanging de geluidsoverlast kan vergroten.

Deze nadelen zijn niet echt te vergelijken met andere uitvindingen met mogelijke zwakheden zoals bijvoorbeeld het volledig uitsterven van leven door gruwelijke hitte en bestraling. We zullen waarschijnlijk nooit een Christopher Nolan-film over Compton en zijn verkeersdrempels krijgen. Maar de volgende keer dat je geduwd wordt terwijl je een parkeerplaats oprijdt of door een zijstraat rolt, onthoud dan dat de uitvinder van de verkeersdrempel ook heeft bijgedragen aan het creëren van het meest destructieve wapen van de mensheid.

Bijdragend redacteur

Brendan McAleer is een freelance schrijver en fotograaf gevestigd in North Vancouver, BC, Canada. Hij groeide op met Britse auto’s, groeide op in het gouden tijdperk van Japanse sport-compacte prestaties en begon in 2008 te schrijven over auto’s en mensen. Zijn bijzondere interesse gaat uit naar de kruising tussen mens en machine, of het nu de racecarrière van Walter Cronkite is of de Japanse animator Hayao Miyazaki’s obsessie van een halve eeuw met de Citroën 2CV. Hij heeft zijn beide jonge dochters geleerd hoe ze een handgeschakelde versnellingsbak moeten schakelen en is dankbaar voor het excuus dat ze bieden om voortdurend Hot Wheels te kopen.