Rumble of Ancient Times van SOMA Labs is de chaotische neutraliteit van synths

Ik schreef mijn eerste synth-recensie voor Engadget in 2019. Destijds dacht ik dat het misschien eenmalig zou zijn. Misschien zou het me de kans geven om af en toe met wat leuke uitrusting te spelen, maar “Engadget synth beat reporter” was niet iets wat op de lange termijn in het verschiet lag. Welnu, vier jaar later ben ik er niet alleen in geslaagd om van muziektechnologie een vast onderdeel van mijn baan te maken, maar ben ik ook een beetje een kenner geworden van rare, goedkope synths. Ik zou bijna zeggen dat ik afgestompt ben geraakt door de meedogenloze releases van wannabe Volcas en VST’s-maar-hardware. Dus ik was enigszins sceptisch over SOMA’s Rumble of Ancient Times (RoAT vanaf nu), een “8-bit noise synthesizer” van $ 170.

Welnu, deze kleine stapel gekheid op batterijen heeft mijn innerlijke cynicus het zwijgen opgelegd. Het heeft me eraan herinnerd om te stoppen met zo kostbaar te zijn over mijn muziek. Dat kunst maken leuk moet zijn. En dat je soms dingen gewoon moet laten gaan.

Voordat ik je uitschakel met meer filosofische onzin (en maak je geen zorgen, er zullen er meer zijn), laten we precies uitleggen wat de RoAT is. Het is een 8-bits digitale synthesizer en sequencer, geïnspireerd op videogames uit het vroege pc-tijdperk, die veel met ongelooflijk weinig. De kern hier is niet een of andere krachtige ARM-processor; er is geen geavanceerde fysieke modellering of complexe wavetables. In plaats daarvan draait de RoAT op een heel eenvoudige microcontroller zoals je die misschien aantreft in oude keukenapparatuur. (Niet het soort dat verbinding maakt met internet en gigantische touchscreens heeft.)

Er zijn vier vrij instelbare oscillatoren met 16 golfvormen om uit te kiezen. Het beschikbare frequentiebereik is enorm en de potentiometers kunnen maar zo ver draaien, dus het kiezen van een perfecte schaal is niet iets dat gemakkelijk zal gaan. De 16 stemopties zijn allemaal hard en beslist digitaal. Denk aan Atari 2600 in een blender. En het resonantiefilter is heerlijk lo-fi. Ik weet dat het op dit moment een beetje cliché is om te zeggen dat een synth karakter uitstraalt, maar ik weet niet hoe ik het geluid van RoAT anders moet omschrijven. Het is een van de meer karakteristieke instrumenten die ik heb mogen gebruiken voor elke prijs.

De sequencer is ook eenvoudig. Een oscillator is aan of uit en dat is alles. Als je een bepaalde noot wilt, moet je deze vergrendelen met de afstemknoppen. De enige variabele is dat de stemmen standaard kortstondig aan of kortstondig uit kunnen staan ​​– dus je kunt er een instellen op drone terwijl de andere opduiken om kleur toe te voegen. De sequenties moeten live worden gespeeld, er wordt niets gekwantiseerd en de patroonlengte is slechts een enkele maat. Maar aangezien het geen step-sequencer is, maakt dat niet zo veel uit. Je kunt het tempo altijd gewoon verlagen naar 70 bpm terwijl je daadwerkelijk speelt met 140 bpm en in feite twee maten krijgt.

De eenvoud hier maakt het eigenlijk leuk en probleemloos. Je houdt gewoon de opnameknop ingedrukt en tikt op de kleine koperen kussentjes onder elke stemknop, wacht tot de lus weer rond is en tikt er nog een paar om extra triggers toe te voegen. Het hele proces van het intoetsen van noten en vervolgens de volgorde ervan is slordig en speels. U hoeft niet na te denken over ratels of parametervergrendelingen. Door de beperkingen kun je je eigenlijk concentreren op jammen, experimenteren en itereren.

Het enige deel van de RoAT-interface dat in eerste instantie intimiderend lijkt, is de registerbank. Zo doe je daadwerkelijk sounddesign op het instrument. Er is een tabel in de rechter benedenhoek waar alle verschillende parameters worden weergegeven, zoals frequentie, golfselectie, LFO-type en snelheid, enzovoort. Ze staan ​​in genummerde rijen, van nul tot zeven, en je navigeert ertussen met de knoppen aan de linkerkant met het label één, twee en vier. Dus ja, je zult wat basisrekenkunde moeten doen als je de release van een stem wilt veranderen of de filterresonantie wilt aanpassen, die je op pagina vijf vindt en selecteer door op de een- en vierknoppen te drukken (1+4=5 , begrepen?). Hoewel dit misschien onnodig ingewikkeld lijkt, is het eigenlijk vrij eenvoudig om je hoofd eromheen te wikkelen en ik zou veel sneller en leuker beweren dan proberen door een eindeloos menu te bladeren.

Sommige parameters hebben iets meer uitleg nodig dan wat in de tabel aan de voorkant kan worden geperst. Maar draai de RoAT om en je krijgt de meeste informatie die je nodig hebt op de achterkant van het apparaat.

De enige uitzondering hierop is pagina zes van de registers, waar u de bedieningselementen voor het optelalgoritme vindt. Deze worden op de achterkant van het apparaat uitgelegd, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik volledig begreep wat ze allemaal betekenden of waarom ze het geluid beïnvloeden zoals ze doen. Ik heb het gevoel dat veel mensen in hetzelfde schuitje zullen zitten als ik. Dat gezegd hebbende, je hoeft het niet echt te begrijpen om gewoon aan de knoppen te draaien totdat je iets hoort dat je leuk vindt.

Trouwens, aan knoppen draaien totdat je iets hoort dat je leuk vindt, is een prima benadering voor elk instrument, maar lijkt hier bijzonder geschikt. De dramatische veranderingen die zelfs een klein beetje beweging met zich meebrengt, betekenen dat dit het beste op gevoel kan worden genavigeerd. En als dat te veel werk voor je lijkt, is er die knop met het label “CHAOS” in de linkerbovenhoek. Ik wed dat je kunt raden wat het doet. (Het veroorzaakt chaos trouwens.)

Deze knop maakt alle parameters willekeurig, behalve de rij die u momenteel in het register hebt geselecteerd. Dus als je geen van de genummerde knoppen hebt ingeschakeld, sta je op rij nul die de toonhoogte regelt, je kunt talloze iteraties op een bepaalde melodie of reeks uitschakelen, waarbij je verschillende golfvormen en algoritmen inwisselt.

Dit is waar de beperkingen van de RoAT voor sommigen een probleem kunnen worden. Houd je van de chaos die je zojuist hebt gecreëerd? Mooi, dat kun je beter opnemen direct. Haal een veldrecorder en een TRS-kabel tevoorschijn, of start je DAW of zoiets. Want zodra je die aan/uit-schakelaar op de RoAT uitzet, is je creatie voor altijd verdwenen. Er is geen opslag van sequenties. Geen voorinstellingen. Geen MIDI out om andere instrumenten aan te sturen.

Er is analoge synchronisatie, maar geen synchronisatie. Dat betekent dat, terwijl je de RoAT kunt verbinden met een Volca of een Pocket Operator en ze op tijd kunt houden, je de klok op de RoAT moet gebruiken om alles aan te sturen. En er is hier geen taptempo of een scherm waarop je het exacte tempo kunt zien waarin je zit. Dus ik hoop echt dat je geniet van je jam met 108,45 BPM.

Vrijwel alles aan de RoAT is rommelig en kortstondig. Maar dat is ook een beetje wat het zo geweldig maakt. Ik realiseer me dat veel van wat mij aantrekt in de RoAT voor velen van jullie misschien niet belangrijk is. Misschien wil je gewoon een aangename melodie spelen op een schoon klinkende synth. Wat geweldig, dat vind ik ook leuk om te doen. Daar kom je echter niet voor naar de RoAT.

Het is uitstekend in luidruchtige ritmische patronen, perfect voor industriële of chiptunes. Maar de beperkte connectiviteit en het onvermogen om meerdere keren betrouwbaar exact dezelfde resultaten te reproduceren, betekent dat het geen ideaal prestatie-instrument is. In plaats daarvan is het het beste als bron van inspiratie en voorbeelden. Hoewel het in puur praktische termen denken aan de Rumble of Ancient Times het punt mist. Het neemt verouderde technologie die anders op de vuilnisbelt zou belanden en muteert deze in een experimenteel instrument waarin je gemakkelijk kunt verdwalen. En elke keer dat je hem aanzet, voelt het als een gloednieuw avontuur.

Weet je nog dat ik eerder zei dat het me eraan herinnerde dat je soms dingen los moet laten? Nou, ik ben een digitale hoarder. Ik heb praktisch elke foto bewaard die ik sinds 2008 heb gemaakt (en elke waardeloze photochop sinds 2005). Ik heb een harde schijf die overstroomt met liedjesschetsen die absoluut waardeloos zijn en duidelijk nergens toe leiden. En ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van zelfs onbeduidende persoonlijke spullen die in mijn huis rondzweven.

Niet alleen dat, maar ik ben het soort persoon dat twijfelt alles. Ik zal muggenziften en geobsedeerd zijn door een project – of het nu een nummer is of deze recensie – totdat ik het haat. In april vorig jaar vermeldde ik in mijn recensie van de Chase Bliss Habit dat ik al meer dan een jaar op drie nummers voor een EP zat. Welnu, daar is absoluut geen vooruitgang geboekt. In feite heb ik sindsdien besloten dat een van die nummers waardeloos is en ik heb het geknipt.

Dat brengt me terug bij de Rumble of Ancient Times. De eenvoud, speelsheid en slordigheid zijn een natuurlijke tegenhanger van mijn obsessieve neigingen. De aandrang om te verkennen, te herhalen en constant vooruit te gaan, voorkomt dat ik vastloop. En het feit dat ik een reeks niet kan opslaan – dat ik elke keer dat ik hem aanzet met een leeg canvas moet beginnen – voorkomt dat ik halfbakken ideeën oppot die ik nooit meer zal bezoeken.

Alle door Engadget aanbevolen producten worden geselecteerd door ons redactieteam, onafhankelijk van ons moederbedrijf. Sommige van onze verhalen bevatten gelieerde links. Als u iets koopt via een van deze links, kunnen we een aangesloten commissie verdienen. Alle prijzen zijn correct op het moment van publicatie.