robots zijn geweest die al meer dan een eeuw in films worden afgebeeld, maar de zorgen over kunstmatige intelligentie die ze vroeger overbrachten, zijn niet langer theoretisch. Er ligt momenteel een wetsvoorstel in het Amerikaanse Congres om te voorkomen dat AI controle krijgt over kernwapens, en ongeveer een dozijn legers over de hele wereld onderzoeken de mogelijkheden van autonome wapens. Daarom kijken De maker, een film die zich over ongeveer veertig jaar afspeelt, voelt surrealistisch, schokkend en vreemd genoeg welkom. Van Metropolis naar Terminatorheeft sciencefiction ons geleerd bang te zijn voor de AI-opstand. Deze vraagt zich af wat er zou gebeuren als AI zo empathisch zou worden voor de mensheid dat het mensen van zichzelf zou willen redden.
In het nieuwste van schrijver-regisseur Gareth Edwards heeft de oorlog zowel mensen als robots verwoest. In een poging om AI uit te roeien, zien en voelen beide partijen de tol van de oorlog. Dan komt Alphie binnen, een androïde redder en wapen dat op een klein meisje lijkt. Menselijke reacties op Alphie’s verschijning (ze komt al vroeg onder de hoede van pseudo-vaderfiguur Joshua, gespeeld door John David Washington) roepen de waarschuwing van auteur en futurist David Brin op voor een ‘robot-empathiecrisis’, die voorspelt dat naarmate droids steeds menselijk qua uiterlijk en maniërisme zullen mensen hun rechten gaan verdedigen.
Naast het verdienen van rechten, De maker probeert te vragen of AI het waard is om aanbeden te worden. Alphie is meer dan alleen een schattige androïde. Ze is een messiasfiguur, iemand die elektronica kan besturen met biddende handen en is ontworpen om conflicten te beëindigen. In plaats van stil te staan bij moordende robots met rode, gloeiende ogen, gaat de film van Edwards tegen de stroom in door robots als medelevend af te schilderen. Niet lieflijk, zoals Wall-E, maar oprecht sympathiek – een overtuigende keuze in een tijd waarin filmschrijvers en acteurs opvallend waren om te voorkomen dat ze door AI zouden worden vervangen.
De maker‘s sterkste momenten komen wanneer je de inspiratie achter het bouwen van Alphie hoort. Haar schepper “had haar ertoe kunnen brengen de mensheid te haten”, zegt een robot genaamd Harun (Ken Watanabe). Alphie is in plaats daarvan ontworpen om een einde te maken aan de oorlog, en niet om robotoverheersing te bewerkstelligen. Het is een perspectief dat bijna utopisch, zo niet ronduit Pollyanna-achtig aanvoelt, te midden van de hedendaagse inzet van AI, die schommelt tussen empowerend en extractief. Of een bepaald type machine learning goed of slecht is, is uiteindelijk een weerspiegeling van beslissingen die door mensen worden genomen, niet door technologie.
Sci-fi, als genre, kan gaan over het geven van waarschuwingen of het demonstreren van mogelijkheden. Toen vrijwel niemand AI vreesde, was dat er wel Terminator. Nu de angst voor AI groot lijkt, is hier een film die de mogelijkheid biedt dat zelfbewuste machines de menselijke empathie kunnen vergroten.
Bij meerdere gelegenheden gedurende De makerEr wordt een contrast getrokken tussen robots die zijn ontworpen om te vernietigen en robots die zijn ontworpen om mensenlevens te redden. De rebellie die de waarde van het menselijk leven bevestigt, wint de dag. Ondanks de dystopische sfeer en de alomtegenwoordige dood is de film van Edwards er een van hoop.
Maar zoals bij alle sciencefiction geldt: De maker vereist dat je het ongeloof op een aantal belangrijke manieren opschort. Ten eerste wordt het publiek gevraagd te geloven dat elke groep een weerstand kan opbouwen zoals die van Alphie, wanneer surveillance alomtegenwoordig is. Door AI aangedreven monitoring die krachtig genoeg is om de mensenrechten te vertrappen, is geen toekomstig probleem. Het bestaat vandaag de dag, en tenzij er een serieuze interventie plaatsvindt, zouden technologie zoals Pegasus-spyware, gezichtsherkenning en autonome drones die mensen volgen, weerstand kunnen oproepen zoals afgebeeld in De maker virtueel onmogelijk. Als de hedendaagse AI-toeleveringsketen een indicatie is, zou dat kunnen betekenen dat veel robots een zware menselijke tol kunnen eisen die niet in de film wordt weergegeven, zoals afmattend werk voor de datawerkers wier arbeid grote taalmodellen aanstuurt, of mensen die mijnbouw doen. kobalt om batterijen te maken.
Source link: https://www.wired.com/story/the-creator-gareth-edwards-review/
