Waarom schoolvaccinaties zo beladen zijn, volgens een specialist in infectieziekten

De vereisten voor schoolvaccinaties hebben een lange geschiedenis in de Verenigde Staten. Beginnend in 1827, moesten schoolgaande kinderen in Boston een bewijs van pokkenvaccinatie tonen om naar school te kunnen gaan, een beleid dat vanaf de jaren 1850 in andere staten ingang vond. In 1922 een baanbrekend besluit door het Amerikaanse Hooggerechtshof werd geoordeeld dat openbare scholen studenten die niet gevaccineerd waren, konden uitsluiten van deelname.

Gezien hun lange geschiedenis lijkt het erop dat back-to-school vaccinaties een routinepraktijk zijn geworden, of ze nu verplicht zijn of niet. Maar factoren zoals opkomende en muterende virusstammen, vaccinresistentie en een tekort aan gezondheidswerkers die families effectief kunnen onderwijzen over het belang ervan en de vaccinatiestatus van studenten kunnen volgen, creëren een veranderlijke reeks omstandigheden die constante waakzaamheid vereisen.

Om meer te weten te komen over de bescherming en valkuilen die verband houden met vaccinaties als studenten weer naar school gaan, sprak Education Week met Sean O’Leary, professor kindergeneeskunde-infectieziekten aan de Anschutz Medical Campus van de Universiteit van Colorado en voorzitter van de commissie voor infectieziekten voor de Amerikaanse Academie voor Kindergeneeskunde.

Het interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.

Het COVID-19-vaccin werd in februari toegevoegd aan het door het Center for Disease Control and Prevention aanbevolen vaccinatieschema voor kinderen. Maar het vaccin mag in ten minste 20 staten niet worden opgenomen in schoolmandaten. Gedachten?

COVID-19 werd gepolitiseerd in de [United States] heel vroeg in de pandemie. Een deel ervan was te wijten aan de desinformatie- en desinformatie-engines die werden aangewakkerd door mythen die online circuleerden en die opkwamen voordat het vaccin voor het publiek beschikbaar werd gesteld. Die [bans] zijn politieke manoeuvres die geen oog hebben voor de volksgezondheid. Maar vaccinresistentie is niet nieuw. Er was resistentie tegen het griepvaccin lang voordat de resistentie tegen het COVID-vaccin begon.

Kunt u dit toelichten?

Emotionele weerstand tegen griepvaccins dateert van vóór COVID. Ongeveer 50 tot 60 procent van de kinderen krijgt het griepvaccin in vergelijking met de meeste andere aanbevolen vaccins [childhood] vaccins, waarvan de percentages ver boven de 90 procent liggen. Er zijn veel mythes rond het griepvaccin: dat je er griep van kunt krijgen, dat het niet werkt. Deze [myths] circuleren al tientallen jaren. Sommigen van hen hebben enige basis in waarheid. Het griepvaccin is in een goed jaar voor ongeveer 50 procent effectief. Het is geen perfect vaccin, maar wel een goede. Het stelt ons in staat om duizenden ziekenhuisopnames en sterfgevallen te voorkomen. Dus op individueel niveau kun je je laten vaccineren en toch griep krijgen, al zal het over het algemeen een milder geval zijn. Hoewel het griepvaccin wordt aanbevolen, is het historisch gezien niet verplicht op scholen.

Er is een nieuwe [COVID] vaccin komt binnenkort uit om zich te richten op de XBB-varianten die nu het meest circuleren. Moeten ouders wachten op dit nieuwe vaccin of doorgaan met het bestaande?

Ja, we wachten op een nieuwe, bijgewerkte [COVID-19] vaccin en we horen dat het later in september of oktober beschikbaar zal zijn. Voor kinderen met risicovolle aandoeningen moeten ze op de hoogte blijven van hun [COVID] vaccins, wat er ook gebeurt. Voor gezonde schoolgaande kinderen zou het niet onredelijk zijn om te wachten tot het nieuwe product uitkomt. Maar als het een kwestie is van ouders die denken: ‘We hebben het straks druk, we hebben misschien geen tijd om het te halen’, dan raden we ze aan om te halen wat er nu beschikbaar is.

De nationale vaccinatiegraad tegen mazelen, bof en rubella onder kleuters daalde onlangs tot onder de doelstelling van 95 procent, het niveau dat nodig is om overdracht binnen de gemeenschap te voorkomen. Waarom?

Problemen met deze vaccinatiegraad [for which the most recent data applies to the end of the 2020-21 school year] zijn echt multifactorieel. Er was een eerste klap van de pandemie, waarbij mensen niet naar de dokter gingen. Tijdens de pandemie [pediatric] klinieken beperkten hun uren voor putbezoeken. Dus we hebben een inhaalslag gemaakt.

Nog in 2019 hebben we gezien hoe uitbraken van besmettelijke ziekten zoals mazelen, die voorheen werden geëlimineerd als een bedreiging voor de volksgezondheid, kunnen voorkomen, vooral in gemeenschappen met hoge percentages niet-gevaccineerde inwoners. Gedachten hierover?

We zijn nu waarschijnlijk in een slechtere positie [than in the 2019 outbreak]. Wat ons beschermde tegen een landelijke uitbraak in 2019, waren de hoge vaccinatiegraad in omliggende gemeenschappen en een effectieve reactie op de volksgezondheid. Veel van ons [public health professionals] maken zich zorgen over een uitbraak van mazelen, een zeer besmettelijke ziekte. Het is van cruciaal belang ervoor te zorgen dat kinderen op de hoogte zijn van routinevaccins en griepvaccins.

Wat is de beste manier voor scholen om ervoor te zorgen dat hun leerlingen de aanbevolen en vereiste vaccins krijgen?

Voor scholen is een consistente positieve boodschap de sleutel; zo is het hebben van iedereen [on staff] op dezelfde pagina over het belang van vaccins voor kinderen om kinderen op school te houden en hele gemeenschappen te beschermen.

Wie zou verantwoordelijk moeten zijn voor het verzenden en volgen van vaccins binnen scholen?

Schoolverpleegkundigen hebben veel kennis van vaccins en leiden vaak de leiding. Als u een fulltime verpleegkundige op een school heeft, heeft deze meestal een hogere vaccinatiegraad dan degenen die dat niet hebben. Schoolverpleegkundigen zijn krachtige boodschappers. Maar helaas zijn schoolverpleegkundigen erg ondergefinancierd. Veel scholen hebben ze niet. Veel mensen die uiteindelijk omgaan [vaccination] dossiers zijn niet noodzakelijkerwijs medische professionals.